Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 25

NORÐURLJÓSIÐ
25
Hann bað fyrir vinum sínum, barnabörnum, síðan bað hann
fyrir mér og beiddist þess, að ég mætti fá góða næturhvíld og
gleðjast yfir því, að ég hefði eytt nóttinni hjá þeim. Ég afklæddist
og skreiddist í rúmið. Ennþá minnist ég lakanna hreinu og hve
góð lykt var úr þeim. Rúmið var mjúkt, loftið ferskt og sætt.
Ég var dauðþreyttur og fór undir eins að sofa.
Vingjarnleiki og meðaumkun.
Mér fannst ég varla vera sofnaður, þegar gamli maðurinn var
að hrista mig og sagði: „Það er best fyrir þig að fara á fætur,
Bill. Bráðum verður bjart, og þú átt langa dagleið fyrir höndum.
Komdu hérna að dælunni við eldhúsdyrnar, og við skulum
þvo upp.“
Það var kolniðamyrkur, er ég settist upp og tók að þreifa
eftir stígvélum mínum og fatnaði. Er ég var kominn í fötin, gekk
ég að eldhúsdyrunum. Hann beið þar hjá dælunni. Ég dældi
vatni, og hann þvoði upp. Hann dældi vatni, og ég þvoði upp.
Vatnið var kalt eins og ís.
Síðan fórum við inn til morgunverðar, og maður lifandi!
Þarna voru steiktir kjúklingar, kex og nautasmala sósa!
Ég var lengur að eta en þau. Þegar þau voru búin, fór hún
að taka til hádegisverð handa mér í nestið með mér. Á meðan
fór hann út, gaf hryssunni, lagði á hana og kom með hana upp
að garðshliðinu framan við húsið.
Ég var aðeins búinn að renna síðasta bitanum niður, þegar
hann kom aftur inn í húsið. Hann var í vinnufötum. Úr vasa
sínum tók hann upp blýant og ávísanahefti.
„Bill,“ sagði hann, „þú munt þurfa eitthvað af peningum,
ef þú ert að fara í menntaskóla. Hvað heldur þú, að þú þurfir
mikið fyrsta árið?“
Ég gat ekki trúað eigin eyrum! Ég hafði fyrst kynnst þessu
fólki kvöldið áður. Ég þekkti það ekki. Það þekkti mig ekki.
Samt var hann að spyrja mig, hve mikið mundi kosta fyrsta
árið mitt í menntaskóla. Ég blátt áfram gat elcki trúað þessu.
Ég sat þarna orðlaus. Loksins gat ég þó sagt:
„Jæja, þú skuldar mér ekki neitt. Ég vil ekki, að þú gefir
mér peninga.“
„En,“ sagði hann, „ég vil hjálpa þér.“
„Þakka þér fyrir,“ sagði ég, „en ég vil alls ekki, að þú lánir
mér. Ég veit ekki, hvort ég geti greitt þér aftur peningana nokk-
urn tíma. Ég ætla því heldur ekki að fá peninga að láni.“