Jörð - 01.09.1947, Page 32
30
JÖRÐ
hvergi það misræmi íblástrar og gagnrýni eða sjálfrýni, mis-
ræmi andagiftar og listvirkni, sem stundum veldur spjöllum í
kveðskap hins frjókvæða og ástúðlega skálds. — Enginn veit,
hve mikil áhrif þetta sögulitla ævintýri hefir haft á lífsferil og
skapgerð hinnar lióflátu og fasprúðu fyrirkonu, er hér er frá
sagt, hvern þátt það hefir — á óbeina og hulda vísu — átt í djúp-
um undum, er hún var lostin á lífsleiðinni. Þetta göfuga kvæði
hljóðar svo:
SÓLVEIG
„Nú fór vor Sólveig til sólar,"
en sex tigir vetra
senn eru frá því eg sá þig —
* sá þig og trúði —
trúði, að eg öreiginn ætti
allt, sem var fagurt,
indælt og hugljúft og heilagt
á himnum og jörðu.
Svo varstu fögur sem Freyja
og fóstra þín, landið;
faðmur þinn hló mér sem himinn
á heiðríkum morgni:
stórmannlegt upplit og enni,
og augnanna perlur
brunnu sem ódáins eldar
af ástum og blíðu.
Skein þá hinn blikandi Breiði
sem brúðsalur Drottins,
skínandi skarband á milli
Skorar og Jökuls,
syngjandi fuglar á sundum,
en svanir f lofti,
en æður í hagsælum hjúskap
á hreiðrum sér undu.
Man eg þann morgun, eg lenti
og mann einn eg spurði:
„Segðu mér satt; hver er kominn?" .
„Hún, sú er var hér f fyrra.“
Eg hrökk við og þagði —