Jörð - 01.09.1947, Page 33
lievrðist sem hljóðskærar klukkur
mér hringdu við eyra,
boðandi bernskunni fögnuð
blessaðra jóla.
Ljórann eg þekkti liinn litla;
eg leit upp og brosti.
Svarið kom aftur með augans
ódáins máli:
Talsímans hugljúfa, hreina
Helgu’ hinnar fögru.
Varir ei bærðust, sem biðu
blossandi kossa.
Man eg á sæ og í sölum,
er sat ég og þráði,
þá benti hún í hávaða hinna
á hjartað í laumi.
Vissi eg víst, að þar voru
vísnastef falin.
Sigrúnar söngvar þar bjuggu
í sjöunda himni.
Meinuð var ástin, en okkar
var yndið því meira.
Ástin er lífið, — en lostinn
er logandi eldur,
ókind, sem ungbarnið ginnir
frá elskandi móður,
norn, sem hinn saklausa svíkur —
og sveltir á drafi.
Sá ég, að sköp okkur skildu,
og skapþungt var báðum,
og sverðið við samráða létum
vors sakleysis gæta,
þess vegna hjörtun vor héldu
sig hraust fyrir lífið,
og því urðu ástatár okkar
að árdögg á liljum.
Man eg, að fleyið mig flutti
frá fundinum hinzta;
sá eg, að barmur þinn bifðist,