Jörð - 01.09.1947, Side 133

JÖRÐ
131
veginn, og bakvið þær stóð stórt hús, sem líktist lítilli kastala-
byggingu frá síðustu öld. Þetta er staðurinn, hugsaði ég, og
tók að labba með töskurnar mínai í áttina til hússins. Það
var logn úti, þegar ég kom upp á hæðina, en samt sá ég, að þetts
var friðsæll og fallegur staður, sem heillaði með sérkenni-
legri fegurð. Skákir af ræktuðu landi, lygn fjörður, skógar og
ávalir ásar, grýttir og viðivaxnir í senn, heiisuðu komumann-
inum, sveipaðir fátæklegUm litum kyrrstæðrar og tilbreytingar-
lausrar þokuslæðu.
Eg barði að dyrum, en enginn svaraði. Þá heyrði ég, að ein-
bver var að lialda ræðu. Eins og fjarlægur niður í fjallaskoru
barst röddin að eyrum mér. Ég opnaði hægt og læddist inn.
Hver var sá, er nú reyndi að innblása hið eifnisbundna jarðlíf
vekjandi boðskap? Mér fannst, að þessi rödd hlyti að vera lífs-
hrynjandi einhvers háleits sjónarmiðs. Eða voru ekki liér sam-
ankomin skáldin, þessir frægu menn, sem sjálfur andinn hafði
gert að postulum sínum? Jú! Þegar ég leit yfir salinn, þekkti ég
undir eins Johan Falkberget, Arnulf Överland, Sigurd Hoel,
Inge Krokann, Martin A. Hansen, Harry Söiberg, Thomas
Olesen-Lökken, Hans Kirk, Jan Fridegárd, Ivar Lo-Johansson,
Moa Martinson, Henry Peter Matthis, Arthur Lundkvist,
Gunnar Björling og aðra, sem blöð hafa birt myndir af. Og
tnnst undir vegg sat sköllóttur, íbygginn herra, með stór horn-
spangagleraugu, og ég hugsaði strax: Ætli þetta sé ekki
Jóhannes úr Kötlam? Ég hafði aldrei hitt hann persónulega,
fremur en hina, en það er svona um alla fræga nrenn, að þá
þekkir maður af myndum. Já, mér liggur við að segja: Mikið er
pund þitt, myndasmiður!
Ég tók mér sæti og beindi athygli minni að ræðumanninum.
Harry Martinsson var að svara einhverjum, sem höfðu talað
:i undan, og a'f því gat ég skilið, að ég liafði tapað af setningu
uiótsins. En af orðum ræðumanns fékk ég óljósan grun um, að
það, sem væri á döfinni, væri bölsýni og bjartsýni bókmennt-
anna. Harry Martinsson sagði, að hann hvorki tryði á kænsku-
Iega skipulagða þjóðfélagslega bjartsýni eða sjálfsmeðaumk-
unnarkennda persónulega bölsýni sem aflgjafa skáldlistarinn-
ar> heldur einungis á þá þrá, sem leitar sannieikans með öllum
‘ 9*