Jörð - 01.09.1947, Qupperneq 191

B. O. B.:
Verkfall
JÁ, við höfðum verkfall. íslendingar, fyrir sköinmu — mikið og ekki með öllu
ómerkilegt Dagsbrúnarverkfall.
Það er eins og þorra manna sé ekki ljóst, hversu alvarlegt mál það er að gera
verkfall nú á dögum, þegar ekki er um að ræða „kúgaða stétt“, heldur jafn-
vægisleit álíka sterkra aðilja lí arðskiptingu þjóðfélagsins, er oft getur verið
hið mesta álitamál. Því sýnilegt er, að verkfall getur liæglega verkað sem tilræði
við þjóðfélagið eða blóðtaka úr því. Það er ábyrgðarhluti, þcgar svo stendur á,
að taka, þó að ekki sé nema eitt svolítið hjól úr afkomuvél þjóðfélagsins og
segja við það: „Þú færð ekki hjólið aftur, nema þú látir að vilja mínum.“ Það
má vel til slíks vanda til þcss, að það sé ekki í ætt við hina kunnu setuingu
„Peningana cða lífið“.
,,Verkfallsrétturinn“ á að vera „helgasti réttur verkalýðsins“! Vcrkfall er þó
í eðli sínu ekki neinn „réttur“, heldur hreint neyðanírræði. Það er lífsnauðsyn
þjóðfélagsins, að hver maðtir og hver stétt starfi af heilum huga og undan-
bragðalaust mcð öllu — eins og t. d. er ætlazt til á Sovjct-Rússlandi. Það eru
engin eðlisrök að því, að ísland geri minni kröfu til hollustu þegna sinna en
Rússland.
Eðli verkfalla, eins og nú er ástatt í hciminum, má ljóslega sjá af þvú m. a.,
ekki er skirrst við að stofna milljónum manna í hungursnevð vegna óvissrar
tilraunar til að knýja fram „kjarabætur“ sér til handa, cr þykja „eftir atvikum“
róttmætar, þó að ekki liggi við neyð. Hjartaharðúðin í kröfunni fyrir eigin
»hagsmuni“, hvað svo sem það kostar aðra, er samt ckki nema grunnfær hag-
sýni, þs-í að allur er heimurinn í samábyrgð, hvort honum svo er ljúft eða leitt.
Eeiðin til að fá „kjarabætur" handa þeim, sem úr minnstu hafa að spila f
þjóðfélaginu, er ekki að knýja þá eða ginna út í verkfaU, sem framleiðsla
þjóðarinnar bíður linckki af, svo að minna verður til skiptanna milli þegna
Þjóðfélagsins á eftir. Lciðin til kiarabóta er sú, að hver stétt og hver maður
vmni af einlægni og áhuga otr með öllu án undanbragða, liver á sínum stað. Þá
Vc* framleiðslan og notast til hl'ítar og þar með vex hlutur hvcrs eins og heldur
■'fram að vaxa. Þetta er einhlítt til lausnar á okkar eiein afkomuerfiðleikum. Og
Þó að einhver misbrestur yrði stund og stund á fullkomnu jafnræði í arðskipt-
‘ngunni, þá eru það minna háttar atriði, sem alltaf mundu leiðréttast sitt á
*lVa8, með stillingu og festu. Það er gott að vera þe<Ti i ósýtingssömu þjóðfé-
^aR*> þar sein andinn cr sá, að gera sitt bezta, án harðbalalcgs Iaunametings, —
Þav blómgast allt, skapið batnar, menn unna hver öðrum góðs og ætla hver
“Örum gott. Þar ríkir gagnkvæmt traust — otr traust er undirstaða allra viðskipta
°S samtaka, skilyrði þess, að menn lifi ekki og starfi með hálfum huga. Hins
Vegar er ekki gott að vera þegn þjóðfélags, þar sem hugurinn er allur við það að