Eimreiðin - 01.10.1930, Qupperneq 73

ElMREIÐiN
HÉRAR
377
athugaði nokkuð, hvort það væri óhult þarna. Það var engu
h'kara en að það hefði alt í einu gleymt mér, eða þá að það
léti sig engu varða þetta óþekta, tvífætta dýr. Ég kemst í
sæmilega gott skotfæri við það, fer mér að engu óðslega, því
m>9 langar til að sjá, hvað það gerir. Það liggur grafkyrt.
Þess má geta, að þarna eru víða mjög ljósir kvarz-steinar
hingað og þangað í hlíðunum, stórir hnullungar, og var dýrið,
bar sem það lá, hniprað saman með eyrun aftur með bakinu,
ekki ólíkt þeim. Það gæti því hugsast, að dýrið ætlaði sér
að villa með þessu. Ég sendi því kúlu, og það lá strax stein-
dautt. Ég lét það upp á stein til þess að finna það, er ég
feri niðureftir aftur.
Nokkru ofar í fjallinu sé ég aftur héra þjóta. Ekki vissi
ég hvar þessir hérar lágu, en líklega hafa þeir legið einhvers-
staðar í vari og þotið upp, er þeir heyrðu til mín. Ég eltist
mikið við þennan héra, hljóp mig uppgefinn við hann — auk
byssunnar bar ég ljósmyndavél og kíki, hvorttveggja nokkuð
stórt, og gerði það mér hlaupin erfiðari — en við þennan
héra kom ég engu tauti. Hann hljóp hlykkjótt, eins og sá
tyrri, en þegar minst varði hvarf hann mér alveg.
Þegar ég er kominn hér um bil efst upp á fjallið, sé ég
enn héra, og eru þar tveir saman. Ég legg þá frá mér kík-
inn og ljósmyndavélina, til þess að eiga hægara með að
hreyfa mig. Ég eltist allmikið við þá, og þegar minst varir
Qera þeir eins og fyrsti hérinn, leggjast niður. Þarna er all-
niikil grjóturð, og af því ég býst við, að þeir heyri vel, þori
ég ekki að hreyfa mig mikið. Skotfærið er langt. Ég hleypi
hó af einu skoti. Kúlan smellur í steini rétt hjá öðrum hér-
anum. I staðinn fyrir að fyllast gremju við sjálfan mig, fyrir
að hæfa ekki, gat ég ekki varist því að brosa að því, sem
Þá gerðist. Ég bjóst auðvitað við því, ef ég hæfði ekki, að
hérarnir þytu burtu og hyrfu mér gersamlega. En það varð
nú ekki, heldur rís annar hérinn upp við smellinn, stendur
á hækilbeininu með skrokkinn beint upp, framlappirnar kreptar
að skrokknum, eyrun spert beint upp, stendur þannig grafkyr
eins og spýta. Hinn liggur kyr eftir sem áður. Ég sé mest
eftir að hafa ekki myndavélina hjá mér, til þess að ná mynd af
þessu, því að þótt færið væri langt, hefði þó líklega mótað eitt-