Blik - 01.06.1972, Blaðsíða 46

munu meiri og stærri í sniðum, helzt
við útgerðarmenn, fiskvinnslustöðvar
og önnur stór fyrirtæki. Ekki er þeim
smærri úthýst þar. Það hef ég sjálfur
reynt.
Það líður að hausti. Þá ræð ég mig
til starfs. Þetta kom mér allt nokkuð
sérkennilega fyrir, — ég, sem var ný-
fluttur í bæinn, aldinn að árum
skyldi gerast sendisveinn eða snún-
ingastrákur hjá Landsímanum. Ég
tók það að mér að bera út símskeyti,
símtalskvaðningar o. fl. um bæinn
þveran og endilangan. Og svo einnig
í skip og báta, sem lágu við bryggj-
urnar. Öllu þurfti að koma til skila
svo fljótt, sem kostur var. — Nokk-
uð erilsamt var þetta embætti! En ég
hafði fullan vilja til að leysa það
sæmilega af hendi. Það tókst mér,
held ég, svo að ekki varð að fundið.
Starfsfólkið var gott við mig. Sím-
ritarar góðir menn og öruggir. Sér-
staklega á ég kærar minningar um
Arna frá Grund, eins og hann var oft
nefndur. Með þeim manni var gott
að vera og vinna; margfróður öðl-
ingur, orðhagur vel og drengur hinn
bezti.
Glæsilegur hópur stúlkna sátu við
skiptiborðið og handléku titti sína
fimum fingrum, glaðlegar á svip með
léttan hlátur. Tilsvör þeirra lífguðu
lund og léttu spor hins sjötuga erind-
reka. Samvinna hans og þeirra var
hin bezta. „Þú ert traustur og allar
stelpurnar eru farnar að elska þig,“
sagði Þórhallur stöðvarstjóri einu
sinni á útborgunardag. — Ekki afleit-
ar fréttir það!
Vegna sendils-starfsins varð ég
fljótt kunnugur öllum leiðum og
mörgu fólki, því að við marga átti ég
erindi og oftast orðaskipti um leið.
Oft lá leiðin á vinnustaði, og vissu-
lega var þar margt markvert að sjá,
en lítill tími til athugunar. Starfsfólk-
ið var flest með gleðibragði, fum-
laust, örugg handtök og aðgætin
augu, en vélar og færibönd á hverju
strái og inntu af hendi þyngstu verk-
in. Allt var þar hreint og þrifalegt,
vinnusalir, matstofur og stóru eldhús-
in. Þannig komu fiskiðjuverin mér
fyrir sjónir.
Annars staðar í Eyjum kynntist ég
svo smiðum, sem bjuggu til fallega
hluti úr viði og málmi. Hús í smíð-
um voru um allan bæ, meira og
minna langt komin. Og þarna var
ég tíður gestur í dráttarbrautunum,
þar sem heyrast högg og hvinir. Þar
vinna skipasmiðir kappsamlega að
viðgerðum á fiskibátunum, sem segja
má að séu fjöreggið, sem líf og starf
bæjarbúa byggist á. Þá eru það
veiðarfæragerðirnar, sem leggja sitt
til að fiskurinn fáist eða náist úr
djúpi sævar. Hver hlekkurinn er öðr-
um tengdur og hvergi má vera veila
eða brestur í þeirri hlekkj afesti. Öllu
þessu veitti gestsaugað athygli, en
það er talið glöggt.
Gaman þótti mér að koma á
Skansinn, stanza þar stundarkorn og
sjá bátaflotann halda úr höfn. Þar
vissi ég marga sækappa innan borðs,
sem ekki hika, þó að alda ýfist og
brotni á brjóstunum breiðu. Og oft
var tignarlegt að sjá út á Flóann,
44
BLIK