Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2019, Blaðsíða 197

NAIlA ZAHIN ANA
194
En okkur skipti það öllu. Í hverjum mánuði, annan hvern mánuð, þriðja
hvern mánuð var rithöfundur myrtur. Terroristarnir voru að drepa okkur
skipulega um leið og þeir gerðu alla aðra óttaslegna. Og yfirvöld sátu bara
aðgerðalaus. Bloggarar urðu að loka síðum sínum, hætta í vel borguðum
störfum, fara að heiman og í felur, flýja land til að bjarga lífi sínu. Þetta var
eins og að lifa neðansjávar. Þrýstingurinn var of mikill og við gátum ekki
andað.
Meðan á þessu stóð þurfti ég að horfa upp á heila eins átrúnaðargoða
minna slettast á götuna og höfuðið á nánum vini brotið; annar fannst drep-
inn heima hjá sér. Mér fannst ég bjargarlaus þegar ég heyrði lögregluna
segja vini mínum að þeir gætu ekkert gert fyrir hann, hann ætti að koma sér
úr landi. Mánuði síðar var hann myrtur. Ég varð öskureið þegar ég frétti að
einum af baráttufélögum mínum var neitað um vegabréfsáritun af sænskum
yfirvöldum. Nokkrum dögum síðar var hann myrtur framan við húsið sitt
um hábjartan dag.
Trúaðar fjölskyldur okkar skömmuðust sín fyrir okkur, allt landið var
andsnúið okkur vegna íslamistaáróðurs, við gátum ekki treyst vinum okkar,
við fengum ótal morðhótanir og konunum var hótað nauðgun. löggæslan
neitaði að vernda okkur. Og þegar við þetta bættist að forsætisráðherra
Bangladess sagði að fórnarlömbin ættu sjálf sök á dauða sínum, þau hefðu
ekki átt að skrifa þessa hluti; við ættum að hætta að skrifa því að fólki sárnaði
það – þá áttum við ekki annarra kosta völ en að taka því sem gríni.
Nýlega var ég beðin um að skrifa um stöðu mína og hvernig ég hafnaði
hér. Það var auðvelt að skrifa fyrstu málsgreinarnar. Sögu lands míns, sögu
Shahbag-hreyfingarinnar og hvernig ég tengdist henni, hvernig morðalda
terroristanna byrjaði. Að því loknu gekk hvorki né rak svo vikum skipti. Ég
bara gat ekki skrifað meira. Ég hélt að þetta gæti verið ritstífla. En mér gekk
prýðilega með önnur verk. Ég vissi upp á hár hvaða orð ég þyrfti að nota.
En ég gat ekki sett þau á blað. Ég sat við tölvuna dögum og vikum saman án
þess að skrifa eitt einasta orð.
Skiladagurinn nálgaðist. Einn daginn settist ég því niður og fór að skrifa
hvaðeina sem kom upp í hugann. Þá vissi ég ekki fyrr en ég var farin að gráta
um leið og ég hnipraði mig saman. Ég gat ekki stöðvað tárin. Það var eins og
opnast hefði flóðgátt sem engin leið var að loka. Að skrifa um dauða fólksins
sem ég virti og þótti vænt um varð til þess að ég mætti öllum sársaukanum
sem ég hafði falið innra með mér.
Þegar morðin stóðu sem hæst var ég í miðju atburðanna. Eftir að upp-
hafsáfallið og hryllingurinn yfir fréttunum voru afstaðin urðum við öll að