Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2019, Blaðsíða 229

SOFFÍa aUðUR BIRGISDóTTIR
226
hnitast öll ljóðin um djúpa sorg sem er sprottin af þeirri tilfinningu ljóð-
verunnar að vera ósýnileg öðrum. Þriðja ljóðabókin, Vængjahurðin (2003),
hefur að geyma 108 tölusett ástarljóð og þar er ort um ást og erótík á einlæg-
an hátt. ljóðabókina Englafriður (2004) sendi Elísabet frá sér eftir ferðalag
til Sýrlands og líbanons og þar er viðfangsefnið stríð og friður í heiminum,
sem og í huga og hjarta mannsins. Í þremur nýlegum ljóðabókum fjallar
Elísabet um afmörkuð tímabil í lífi sínu: Í Ástin ein taugahrúga. Enginn dans
við Ufsaklett (2014) yrkir hún um reynslu sína af ofbeldis/ástarsambandi. Í
Næturverðinum (2016) er yrkisefnið samband hennar við kúrdískan nætur-
vörð á hóteli erlendis og í Dauðinn í veiðarfæraskúrnum (2017) yrkir Elísabet
í minningu móður sinnar, eins og áður var getið. Í ljóðabókinni Stjarna á
himni. Lítil sál sem aldrei komst til jarðar (2018) er ort um sorgina sem fylgir í
kjölfar fósturláts og býr eftirleiðis í hjarta lifenda.
Það fyrsta af sextán prósaverkum Elísabetar var smásagnasafnið Rúm
eru hættuleg (1991) þar sem viðkvæmt sálarlíf barna er viðfangsefnið, líkt
og í fyrstu ljóðabókinni. Sama þema er einnig áberandi í örsagnasöfnunum
tveimur, Galdrabók Ellu Stínu (1993) og Lúðrasveit Ellu Stínu (1996). „Ella
Stína“ er gælunafn sem foreldrar Elísabetar gáfu henni sem ungbarni en hún
ákvað sjálf að leggja af þegar hún var „að verða fullorðin“ tíu ára gömul og
vildi „ekki bera svona smábarnalegt nafn“.7 Hún notar nafnið þó markvisst
á bernskusjálf sitt: „Ég kalla barnið í mér Ellu Stínu og hafði töluvert fyrir
því að finna hana á sínum tíma“ (39). Örsagnasafnið Fótboltasögur: tala saman
strákar (2001) hefur að geyma frásagnir af fótboltamönnum, innan og utan
vallar. Þar er skrifað af húmorískri hlýju um sálarlíf fótboltamannsins og
erótísk tvíræðni setur svip á textann. Það sama má segja um Heilræði lása-
smiðsins sem hnitast um ástríðufullt en erfitt samband Elísabetar við algea,
bandarískan trommuleikara og hattagerðarmann. Þar opnar Elísabet inn í
kviku tilfinninga og kynlífs af mikilli hreinskilni. Í Ísbirninum á Hótel Viktoría
(2006) og Kattahirðinum í Trékyllisvík (2011) byggir Elísabet á minningum
úr barnæsku og frá unglingsárum.
Tvær nóvellur hefur Elísabet gefið út. Í þeirri fyrri, Laufeyju (1999), er
dregin upp hrollvekjandi mynd af hatri og geðsýki og má segja að þar kanni
höfundur eðli masókisma og sadisma í áhrifaríkri frásögn af vanræktum
börnum. Þar verður ljóst að „í heimi þar sem illskan fær skjól er ekki pláss
fyrir ást“, eins og Hrund ólafsdóttir komst að orði í fyrirlestri um bókina
7 Jóhanna Kristjónsdóttir, Perlur og steinar. Árin með Jökli, Reykjavík: almenna bóka-
félagið, 1993, bls. 73.