Úrval - 01.01.1964, Blaðsíða 26
Vísindalega skoðað er söngur
fuglanna, þessi hljómlist
náttúrunnar, til kominn fyrir
eðlisávisun; hefur þann
tilgang að tryggja viffhald
og viðgang tegundarinnar. En
listræri söngafrek þeirra fara
samt oft langt fram úr
því, sem nauffsynlegt virðist
vegna viðhalds tegundarinnar.
Hljómlist
náttúrimnar
EGAR FUGLARNIR
taka að syngja á
vorin, er það venju-
lega svartþrösturinn,
sem fyrst lætur til
sín heyra, og fólk heldur að
þaS sé starinn, vegna þess aS
hann er svartur og blístrar.
Þegar svartþrösturinn lætur sina
mjúku, háttbundnu 'flaututóna
hljóma, situr hann oft þar sem
vel sér til hans. Einn situr
kannski hátt uppi i tré, annar
efst á húsgafli spölkorn frá, og
enn aðrir hingað og þangaS á
þökum og í trjám eða á reyk-
háfum og nokkurt bil á milli.
ÞaS er einkum um birtubrigð-
in og í rökkrinu, sem svart-
þrösturinn syngur. Sé um marga
að ræða, syngja þeir hver í
kapp við annan, en það kemur
líka fyrir, að einhver þeirra
syngur nokkrar tónhendingar
en siSan svarar annar; þá tek-
ur sá, sem fyrst söng, aftur til
og hinn svarar, og þannig verð-
ur þetta einskonar víxlsöngur,
sem margar tilfinninganæmar
manneskjur álíta að séu ástar-
játningar í tónum. Þannig er
það þó alls ekki — eiginlega
þvert á móti — þvi að séð frá
mannlegu sjónarmiði, væri ef
til vill réttara að segja, að þess-
ir fuglar væru aS skammast.
ÞaS er þannig um flesta r.öng-
fugla, að einungis karlfuglinn
syngur. Og söngur hans er með-
al annars til þess ætlaður, að
meðbiðlar viðkomandi karl-
fugls hætti sér ekki inn á hans
yfirráðasvæði.
Talshátturinn, „frjáls eins og
fuglinn“, fær ekki fyllilega stað-
ist. Meðal þeirra fuglategunda,
sem ekki unga út á sameigin-
legum svæðum, sem þær gera
fæstar, ráða hver hjón um sig
yfir afmörkuðu svæði á þeim
32
— Vor Viden —