Úrval - 01.01.1964, Blaðsíða 107
ÓGLEYMANLEGUR MAÐUR
113
skólasveininum Þorsteini Bergs-
syni er það að segja, að hann
lauk embættisprófi í nóvember-
byrjun 1887, tók sótt skömmu
síðar og var liðið lík áður en
mánuðurinn var á enda.
Hafi öriög' Guðrúnar verið
ráðin á þeirri stundu sem bún
ákvað að flytjast ekki til Amer-
íku, heldur vera kyrr og fara
hvergi, þá voru þau nú vissu-
lega ráðin öðru sinni. Enda
bregður nú svo við, að hún
unir sér ekki i Reykjavík leng-
ur. Hvað er framundan? Það
veit hún ekki — nema það eitt,
að hún verður að vinna, starfa,
strita þegar svo ber undir. Fram-
undan beið bennar líka ævi-
langt strit, ævilöng fórn, ævi-
löng átök þar sem neyta þurfti
allra krafta. Þegar hér er kom-
ið sögu, er hún í blóma lífsins,
24 ára gömul, en það er ekki
fyrr en sjö eða átta árum síðar,
að hún eignast eigið heimili.
Þegar hún yfirgefur Reykjavík,
liggur leið hennar fyrst inn
á heimili Norðfjörðs-hjónanna
í Keflavík, og þar dvelst hún
tvö ár. Eftir það er hún árlangt
að Bakka í Melasveit hjá Krist-
leifi Þorsteinssyni, þeim er síð-
ar bjó að Stóra-Kroppi, og ann-
að ár er hún að Uppsölum í
Hálsasveit. Á þessum tveim ár-
um, sem voru þau einu ár ævi
hennar sem hún dvaldist i sveit,
fékk hún þá óbeit á íslenzku
sveitalífi, eymd þess og sóða-
skap, fáfræði og vinnuliörku,
sem hún gat aldrei unnið bug
á svo lengi sem hún lifði. Þangað
var að rekja ástæðuna til þess,
að hún gat ekki hugsað sér að
senda sin eigin börn í sveit.
Og svo sagðist henni frá siðar,
að aumlegur aðbúnaður hennar
sjálfrar í þessum vistum liefði
þó verið hátíð og bílífi á móts
við það sem vandalausir ungling-
ar og niðursetningar hefðu
sums staðar orðið að þola. Má-
ski hafði dvölin í höfuðstaðn-,
um gert þessa draumlyndu stúlku
kröfuharða. Um það skal ekki
dæmt, en vist er, að íslenzk
sveitamenning með öllu hennar
ágæti átti aldrei upp á pallborð-
ið hjá Guðrúnu frá Hausastöð-
um.
Veturinn 1891—’92 dvelst hún
i Reykjavík og lærir kjólasaum.
Sumarið eftir tekur hún sig'
upp að nýju, fer alla leið vest-
ur á Önundarfjörð og dvelst
þar sumarlangt í vist. Um haust-
ið hverfur hún aftur til Reykja-
víkur og leggur stund á sauma-
skap næsta árið eða um það
bil. Þá knvja örlögin dyra enn
einu sinni. Fyrir vestan iiafði
hún kynnzt norðlenzkum manni,
Benedikt Þorsteinssyni, sem var
þó nokkru eldri en hún, sjó-
maður, glæsimenni og talinn