Úrval - 01.01.1964, Blaðsíða 155

HALLÓ, ÁSTIN MÍN!
löl
an í flæmingi og' sagði, „að
þaS yirtist óviturlegt, aS liann
héldi sjálfur áfram aS kenna
henni.“
Sannleikurinn var sá, aS liinn
ungi prófessor átti nú í erfiSu
sálarstríði. Hann hafSi orSið
ofsalega ástfanginn af hinum 15
ára gamla nemanda sínum, og
eftir mikið hik tók hann þessa
ákvörðun: „Einhvern tíma í
framtíðinni vil ég, að hún hugsi
til mín sem mögulegs elskhuga
-— en ekki lengur sem kennara!“
Gremja Mabel, yfir að vera
visað úr tímum .Bells prófess-
ors og að verða að láta sér
nægja kennslu aðstoðarmanns
hans, jókst mjög, er systur henn-
ar tóku að stríða henni.
„Kannske hefur hann skyndi-
lega uppgötvað, að hann hefur
ógeð á þér,“ sagði Berta.
„Kannske þolir hann þig bara
alls ekki lengur!“
Jlabel roðnaði, síðan yppti
hún öxlum og sagði: „Jæja,
vilji hann losna við mig, er
honum það svo sem ekki of gott.“
En það var langt frá því,
að fundum þeirra ætti ekki eftir
að hera saman aflur. Hann hélt
áfram að koma inn í kennslu-
stundir aðstoðarmanns síns með
vissu millibili, og dag einn, þeg-
ar Mabel hafði brotizt í skólann
i blindhríð, krafðist hann þess
að mega fá að fylgja lienni heim.
Þetta var upphafið að nýjum
kunningsskap þeirra i milli, og
þegar komið var fram á næsta
sumar, var Alec Bell orðinn
fastagestur á heimili Hubbard-
fjölskyldunnar.
Þar var hann mjög vinsæll.
Yngri systur Mabel voru sem
töfraðar af honum. Þær fengu
hann til þess að segja drauga-
sögur, og þær stríddu honum
alveg miskunnarlaust. Frú Hubb-
ard þótti mjög gaman að hljóm-
list og henni þótti gaman að
heyra hann leika á píanó. Hr.
Hubbard bar mikla virðingu
fyrir hinum unga manni, og
hann spurði um álit hans á
hinum margvíslegustu efnum,
einkum þeim, er vísindi snertu.
En markmiðið með öllum
þessum heimsóknum Alecs var
það eitt að mega vera i ná-
munda við Mabel. Uppáhalds-
staður þeirra var hljómlistar-
stofan, og umvafin blómailmin-
um þar inni gátu þau bæði
gleymt því, að liún var heyrnar-
laus stúlka, sem varð að lesa
af vörum til þess að geta hald-
ið uppi samræðum. Þau ræddust
við svo leikandi létt og lipurt,
líkt og slíkt hefðu þau gert frá
blautu barnsbeini. Herra Bell
tók að ræða stjórnmál við hana,
og hann liélt fram þeirri furðu-
legu skoðun sinni, að konur
ættu að taka þátt x stjórn lands-