Úrval - 01.01.1964, Blaðsíða 149
HALLÓ, ÁSTIN MÍN!
155
vildi gjarnan, að Mabel dóttir
mín gengist undir hœfnispróf
hjá nefndinni á þessari stundu.“
Hann gaf Mary True merki
um að koma með Mabel. Hún
settist í vitnastólinn, greindar-
ieg á svip, aðlaðandi og fjör-
ieg. Hún hafði aldrei kynnzt
einangrun, og hún átti sæg af
ættingjum, og þvi var hún
livorki vandræðaleg né feimin
frammi fyrir þessum ókunnugu
mönnum.
Þeir virtust á hinn bóginn
gerast órólegir. Það var sök sér
þótt lögfræðingar, kennarar.
iæknar eða prestar mæltu með
samþykkt einhvers frumvarps,
en skörin fór nú að færast upp
í bekkinn, þegar barn var lát-
ið koma fram fyrir nefndina
... og þar að auki heyrnarlaust
barn!
Loks byrjaði einn af þeim að
leggja spurningar fyrir Mabel.
Hvað hét hún? Hvað lærði hún?
Atti hún systkini? Og Mabel
leysti úr spurningum hans. Rödd
hennar var hvorki eðlileg né
fullkomin. Henni hætti til að
gerast of há og óskýr, en hún
var vel skiljanleg og alls ekki
ógeðfelld. Er nefndarmenn
höfðu jafnað sig nokkuð eftir
undrunina, tóku þeir hver af
öðrum að láta spurningarnar
dynja yfir hana. Þeir spurðu
hana út úr sögu og landafræði
og lögðu fyrir hana einföld
reikningsdæmi. Svör Mabel voru
greið, og svipur hennar lýsti
áköfum áhuga.
„0, ekki myndi ég vilja segja,
að algert myrkur ríkti í huga
hennar,“ sagði einn nefndar-
manna þurrlega. Þegar annar
spurði liana þess, hvort hún
kynni að lesa, rétti Mary True
henni bók, og hún las nokkrar
blaðsiður svo reiprennandi og
skýrt, að það var sem allir við-
staddir fylltust lotningarfullri
undrun. Framburður hennar i
málinu réð úrslitum ])ess, og'
þessi sérstaka nefnd mælti með
því, að í öllum þeim heyrnar-
leysingjaskólum, sem stofnaðir
yrðu af Massachusettsfylki,
skyldi börnum kennt að tala og
lesa af vörum.
Mabel var óvenjulega þögul á
leiðinni heim. Einn nefndar-
manna, hafði spurt hana spurn-
ingar nokkurrar, sem vakti lijá
henni undrun og óró: „Ertu
heyrnarlaust barn?“
Hún bafði hikað við, og svo
hafði hún litið spyrjandi á föð-
ui' sinn. Hann kinkaði kolli, og
því svaraði hún hikandi: „Já.“
En spurning þessi vildi ekki
yfirgefa liana, og því spurði
hún nú: „Ungfrú True, hvað
er heyrnarlaust barn? Við hvað
átti maðurinn?"
Mary True leit niður til litla