Úrval - 01.01.1964, Blaðsíða 118
124
UR VAL
fyrir brjósti og vilji leggja það
af mörkum, sem til þarf, svo
aS öllum börnunum megi farn-
ast vel á lífsleiSinni, en finnst
samt eitt barniS si-þreytandi
og ieiSinlegt, án þess þó aS geta
gert sér grein fyrir, hvernig
á þvi stendur og án þess aö
barnið hafi sérlega unnið til
þess. Slikt ástand er tiltölulega
ialgengt og kostar foreldrið
venjulega mikið samvizkubit.
Ástæðunnar er venjulega að
leita djúpt i dulvitund foreldr-
isins. Oft og einatt hefur slíkt
barn brugðizt ó einhvern liátt
framtiðardraumi foreldris síns.
Það getur hafa verið telpa í
stað þess að hafa verið dreng-
ur, eins og til stóð ... það get-
ur hafa verið ófrýnilegt, í stað
þess að vera laglegt. .. það get-
ur hafa komið á óheppilegum
tima og gjörbreytt öllum fram-
tíðaráætlunum foreldra sinna
. .. foreldrinu kann í örvænt-
ingu sinni að hafa dottið í hug
að losa sig á einhvern hátt við
þetta barn .. . barnið getur haft
skapgerðareinkenni, sem for-
eldrið hefur átt sérlega erfitt
nieð að sætta sig við í sjálfu
sér eða einhverjum fjölskyldu-
meSIim i uppvextinum. Svo
mætti lengi telja. •— Gáfnafar
foreldrisins skiptir litlu máli,
því að dulvitundin starfar ut-
an við yfirráðasvæði viljans og
skynseminnar. Auðvitað vita
allir, að börn eru ekki búin
til eftir pöntun, en engu að sið-
ur eiga allir sér framtíðar-
drauma fyrir sjálfa sig' og börn
sin. Því kemst sennilega engin
mannvera lijá þvi að finnast
einhvern tíma raunveruleikinn
hafa hlunnfarið sig grátt á einn
eða annan hátt. — Fæstir, sem
komnir eru til vits og' ára,
hafa ekki einhvern tíma staðið
vanmáttka af gremju og von-
brygðum gagnvart grimmum
forlögum. Tilkoma eða tilvera
barns getur á einhvern hátt
verið náteugd endurminning-
unum um tilefnið til slíkrar
andlegar þjáningar. Með tilveru
sinni einni getur barnið jafnt
og þétt ýft upp gömul sár og
vakið þannig á sér andúð að
ósekju. Foreldri, s em finnur
slika andúð á ungu barni sínu
veit, að barnið er saklaust og
fyllist því sektarkennd, en ger-
ir sér sjaldan grein fyrir, að ó-
réttmæt andúð á barninu er
venjulega afkvæmi fyllilega rétt-
mætrar andúðar og reiði gegn
forlögunum.
Hver svo sem ástæðan til sekt-
arkenndarinnar kann að vcra,
er afleiðingin oftast nær liin
sama. F’oreldrið gerir of mikl-
ar kröfur til sjálfs sín og of
litlar kröfur til barnsins. Það
mæfti jafnvel segja, að með