Úrval - 01.01.1964, Blaðsíða 74
80
ÚR VAL
liana vera eina; hún mundi
dvelja áfram i Bretagne með
barnið sitt, og hann skyldi halda
áfram á framabraut sinni.
Hún sló út sinni sterkustu rök-
semd til sjálfselsku hans: að
þau mundu ekki verða líkt því
eins hamingjusöm í hjónabandi
eins og þau væru núna, að
kvöl þeirra, er hann hefði af-
salað sér hennar vegna öllum
frama sínum, mundi jafnvel
verða meiri heldur en hamingja
sú, er hin fyrsta ást þeirra i
leynum hafði veitt þeim.
En Abélard lét sig ekki. Ef
til viil hefur hann þekkt Ful-
bert svo vel, og óttast hann
meira en allt annað.
Héloise gerði þvi eins og Abé-
lard bað. Hún skildi barnið sitt
eftir hjá systur Abélards, og
sneri aftur til Parísar i leyni.
Þar gengu þau í kirkju og lágu
á bæn alla nóttina, og í dögun
vorn þau gefin saman i viður-
vist Fulberts og nokkurra vina
hans.
Að því búnu skildu þau, og
eftir það sáust þau aðeins í
laumi og ekki oft. En leyndar-
málið síaðist út. Fulbert þagði
ekki. Sennilega hefur hann ótt-
ast orðróminn um frænkui sína,
ef hjónahandi hennar væri hald-
ið leyndu.
Einhver kom til ITéloise og
skýrði henni frá því, að sagt
væri, að hún og Abélard væru
gift. En hún neitaði því. Hún
réðist heiftarlega á sögusmettin,
sagði að þau væru aðeins að
reyna að vinna Abélard tjón.
Þegar Abélard sá, að Héloise
var óhamingjusöm á heimili
frænda síns, kórsbróðursins, á-
kvað Abélard að koma konu
sinni fyrir í nunnuklaustri
skammt frá París, þar sem hún
hafði alizt upp sem smátelpa.
Þar tók Héloise upp nunnu-
búning, nema ekki slæðuna, sem
hefði táknað, að hún liefði unn-
ið nunnueiðinn.
Abélard sneri aftur til Par-
ísar og starfs síns. Ekki hætti
hann samt alveg að vitja eigin-
konu sinnar. Hann heimsótti
hana í klaustrinu með leynd,
og síðar segir hann frá, eins
og einhverju svívirðilegu <at-
hæfi, fundi þeirra í borðsal
klaustursins, sem var helgaður
hinni blessuðu guðsmóður. Að
líkindum hefur það verið sið-
asti ástarfundur þeirra.
Fulbert hafði nú komizt að
þeirri niðurstöðu, að Abélard
væri argasti svikari og hefði
i hyggju að losna við Héloise
sem eiginkonu og halda henni
í klaustri til æviloka. Fyrir því
bruggaði hann, og framkvæmdi,
hræðilega hefnd.
Til þess að skilja hinn sví-