Úrval - 01.01.1964, Blaðsíða 87

HJÁLPARSTARF FYRIR VANSKÖPUÐ . . .
Til þcss að ná til fleiri gef-
enda var skorað á fólk i útvarpi
oft á dag að koma á vettvang.
Þulurinn tilkynnti i útvarpinu:
„Gefið — og hvetjið vini yðar
til að gefa.“
Sérstakt blað, sem kostaði um
20 krónur og fjallaði um það,
sem lá að baki þessum fram-
kvæmdum, var selt á öllum
blaðsölustöðum.
Þessar framkvæmdir báru
nafnið „VONIN“. Stefnt var að
þvi að safna sem nemur um 17
milljónum króna, en árangur-
inn varð vonum framar, því
að safnað var næstum 22 millj-
ónum.
Á öðrum degi, þegar sýnt
þótti, að takmarkinu myndi náð,
sagði mikilsmetin stjarna við
gamanleikara einn: „Ég cr svo
hamingjusöm að ég gæti farið
að gráta.“ Og það gerði hún.
Hvers vegna var þessu fólki
svo umhugað um að vinna að
framgangi „Vonarinnar?“ Kom-
ið hafði í ljós, að í Frakklandi
voru um 5000 vansköpuð ung-
börn, sum þeirra af völdum
lyfja, önnur af öðrum ástæðum.
Og þau áttu í engan stað að
venda, þar sem þau gátu lifað
eðlilegu lífi, eða því sem næst.
Flest þeirra hafa ekkert sam-
band haft við umheiminn. Sum
þeirra liafa aldrei þekkt ást
nema blandaða meðanmkun og
93
aldrei notið félagsskapar ann-
arra barna.
Eitt af þessum ólánssömu
börnum er lítil stúlka, en af
þessari litlu stúlku var tekin
mynd og hún sett upp á aug-
lýsingaspjöld strætisvagnanna
og á forsíðu blaðsins. Það var
mál manna, að hún hefði feg-
urstu augun í öllum heiminum.
En hún er ekki með neina hand-
leggi.
„Vonin“ getur ekki gefið henni
handleggina, en sennilega getur
hún orðið til þess að kalla fram
bros í þessum fallegu augum.
Og „Vonin“ mun verða til þess,
að stökkbreyting til batnaðar
verður í lífi hvers og eins þess-
ara ólánsömu frönsku barna.
Innan skamms niunu öll börn,
sem fædd eru handleggja- eða
fótalaus eða vansköpuð á annan
hátt, búa á sérstöku heimili,
sem vel er úr garði gert, og þar
munu þau njóta allra hugsan-
legra þæginda. Og það mun ekki
aðeins verða séð fyrir þeim
líkamlega. Það, sem meiru máli
skiptir, er, að þar munu þau
njóta ástar en ekki aðeins með-
aumkunar. Þarna verða þau í
hópi félaga, og þarna munu þau
læra, smátt og smátt, að gera
það, sem eðlilegum börnum er
tamt: nærast og klæðast af eig-
in rammleik, fara um frjáls ferða
sinna, sauma, prjóna, teikna,