Úrval - 01.01.1964, Blaðsíða 161

IIALLÓ, ÁSTIX MÍX!
nánii, eftir að hún hafði lesið
hréfið.
„Herra Bell,“ sagði hún, er
hún hafði kvatt hann á sinn
fund. „fig held, að Mabel sé
ekki nógu göraul til þess að
heyra játningu yðar. Ég bið yð-
ur því að bíða í eitt ár. Að þeim
tíraa liðnum megið þér tjá hug
yðar. En ég lofa því, að þangað
til skal yður veitast tækifæri
til þess að hitta hana að vild.“
Þegar herra Hubbard sneri
heim næsta sunnudag, virtist
hann verða enn meira hissa en
kona hans yfir fréttum þessum.
Hann var sem lamaður. „Hafi
frú Hubbard heimtað „eins árs“
frest, hefði ég á hinn bóginn
ekki heimtað minna en „tveggja
ára frest,“ sagði hann við Alec.
Þegar hinn æsti vonbiðill
hitti Mabel í garðinum jíað
kvöld, hafði hann heitið því
að opinbera ekki, hvað í hjarta
hans bjó. En vegna liess, að hann
mátti ekki sýna henni slíka ein-
lægni, gerðist hann vandræða-
legur og jafnvel skömmustuleg-
ur. Hann hataði nú þegar lof-
orðið, seni hann hafði gefið.
Berta litla, systir Mabel, og
Lina McCurdy, vinkona hennar,
voru líka i garðinum. Þær hopp-
uðu og skoppuðu yfir stokka
og steina og skoppuðu siðan
aítur til ungu lijúanna. Þær
1(57
héldu hvor á sínu gæsablómi
í hendinni.
„Freistið gæfunnar!“ sagði
Linda ögrandi við þau. „Hugs-
ið til þeirrar persónu, sem þið
elskið, og gáið að því, hvort
hún er ykkur trú og trygg.“
Mabel tók við gæsablóminu
með einlægnissvip. Þær Berta
og Linda litu svo stríðnislega á
Alec, að hann þorði ekki að
neita að taka við hinu blóminu.
„Þú fyrst!“ sögðu þær við hann.
„Jæja ... hún elskar mig . . .
hún elskar mig ekki... hún
elskar mig . .. hún . . .“
Þegar prófun jiessi hafði gel'-
ið til kynna, að „hún“ elskaði
hann, litu telpurnar hvor á
aðra og flissuðu. En Mabel grun-
aði enn ekki neitt, er hún
spurði: „Ó, hver er liún, herra
Bell? Þekkjum við hana? Segðu
okkur nafn hennar.“
Alec hafði gefið sitt loforð,
en bón þessi varð honum ægi-
leg freisting. Hann sneri sér
að Mabel hörkulegur á svip og
hreytti út úr sér: „Nei!...Xei,
.. . nei, ungfrú Mabel. .. Ég get
ekki sagt yður það.“
Berta og Linda skelltu upp úr
sigrihrósandi, er þær litu á
Mabel. „Hæ, við vitum . . . hæ,
við vitum!“ sungu þær og hlupu
í áttina til hússins og skildu
þau hjúin eftir, vandræðaleg á
svip.