Úrval - 01.01.1964, Blaðsíða 122

128
ÚR VAL
að minnsta haldi. Móður Tims
var J)ent á, að ekkert barn gæti
krafizt svo mikilla fórna af for-
eldrum sínum, nema foreldrið
kysi af einhverjum öðrum á-
stæðum að láta svo mikið af
liendi rakna. Þá tók móðirin
að rií'ja upp fyrir sjálfri sér
alla þá erfiðleika, sem liún átti
í, er Jiún geklt með Tim og
fyrst eftir að hann fæddist. Hún
minntist þess, hversu grátt for-
lögin höfðu leikið hana og all-
rar þeirrar bældu örvæntingar,
gremju og reiði, sem hún hafði
fundið til. Smám saman varð
Jienni ljóst, að liún hafði ó-
sjálfrátt flutt þessar tilfinning-
ar yfir á drenginn og fyllzt
sektarkennd. 1 rauninni var
þetta i fyrsta sinn, sem móðir
Tims gerði sér þetta ljóst, enda
þótt henni væri sektarkenndin
löngu kunn tilfinning. Skömmu
síðar sagði hún: „Og i öll þessi
ár hef ég haldið, að ég væri
að fórna mér fyrir Tim. í raun-
inni var ég bara að reyna að
slíjóta sjálfri mér undan sekt-
arkenndinni. Mér liefur ekki
einu sinni teldzt það. Ég hef allt-
af einhvern veginn fundið, að
Tim vanhagaði um eitthva,ð,
sem ég hefði átt að láta honum
i té. Ég vissi bara ekki, hvað
það var.“
Yon hráðar fór móðir Tims að
átta sig á, að hann vantaði
fastara aðliald. Henni skildist,
að hingað til hafði liann borið
aila ábyrgð á eigin uppeldi án
þess að hafa vit eða lífsreynslu
til að velja og hafna af nokk-
urri skynsemi. Hún sá, að Tim
hafði farið á mis við það sjálf-
sagða traust og öryggi, sem
hvert barn finnur i vissunni
um, að foreldrar þess viti með
öruggri vissu, hvað barninu
sinu sé fyrir beztu og leyfi því
ekki að koma sér i ógöngur
eða að fara sér að voða. Henni
varð auk þess ljóst, að Tim
varð ruglaður i riminu og
hræddur, þegar hann var
skammaður blóðugum skömm-
um aðra stundina, en kysstur og
kjassaður liina, án þess að hann
sæi nokkurt orsakasamliengi
fyrir slíkum sinnaskiptum.
Henni lærðist, að Tim lét vel
að stjórn, þegar hann fann, að
hann gat treyst dómgreind
móður sinnar. Enda var hún
fljót að snúa við blaðinu, þeg-
ar henni skildist, hvernig dæm-
ið leit út. „Drengurinn minn
þarfnast eins og sektarkenndin
annars,“ sagði móðir Tims, „og
það er sektarkenndin, sem hef-
ur kostað mig lífsgleðina, ekki
drengurinn.“
Til að forðast misskilning,
vil ég taka fram, að flestir for-
eldrar komast einhverntíma í
lvast við samvizkubit og selvtar-