Úrval - 01.01.1964, Blaðsíða 104
110
ÚR VAL
ár, ef verða mætti til að glöggva
þá persónulýsingu, sem hér
verður borið við að skrá.
Sextán ára gömul missir Guð-
rún móður sina, og faðir hennar
tekur ráðskonu á heimilið, en
ekki líður nema hálft annað ár
unz búskapnum er hætt og heim-
ilið leysist í sundur. Jón Er-
lendsson sezt að i Hafnarfirði
og leggur stund á smiðar, unz
hann andast þar vorið 1892. —
Barnanna bíður ekki annað en
að sjá fyrir sér sjálf, enda vel
á legg komin og orðin fær um
að vinna fyrir sér að þeirrar
tiðar hætti. Þegar hér er kom-
ið sögðu, er „kramarauminginn“
frá Hausastöðum orðinn átján
vetra blómarós og, að þvi bezt
er vitað, ekki óásjálegrí en aðrar
stúlkur. En nú voru föðurhús
lienni endanlega að baki, og
auðna hlaut að ráða hvað við
tæki. Hvað var eðlilegra en hún
beindi för sinni til Reykjavík-
ur, þangað sem margmenni og
fjölbreytileg tækifæri hafa löng-
um heillað ungviðið? Þangað
sneri hún liku för sinni, og þar
tók hið ókunna við henni, blitt
og strítt, opnum örmum. Hún
átti engan að í þeirri ókunnu
veröld, nema þann guð sem
henni hafði verið kennt að
treysta, brjóstvit sitt, og' svo
tæplega fullharðnað likamsþrek.
En allt átti þetta eftir að verða
henni að þvi haldi, sem dugði.
Fyrsti dvalarstaður hennar i
þessum hálfdanska bæ var á
heimili Helga smiðs Helgasonar
í Þingholtunum, en hann er nú
ekki lengur kunnur fyrir verk
sín i smiðjunni, sá maður, held-
ur fyrir tónsmiðar, því hann
er sá sami sem gefið hefur þjóð-
inni nokkur vinsæl sönglög sem
allir kannast við. Um þessar
mundir gekk hann reyndar
undir nafninu mislinga-Helgi,
því talið var, að hann hefði
flutt þann sjúkdóm til landsins,
og ekki fór aðkomustúlkan af
Álftanesinu varhluta af þeim
faraldri fremur en svo marg-
ir aðrir. Hitt var þó öllu lakara,
að á heimili tónslcáldsins leið
henni illa. Vinnuharkan var með
fádæmum; svo sag'ðist henni
frá á elliárum sínum. Ekki kom
til mála að sýna linkind þótt
einhver uppákoma legðist á hús-
hjálpina. Hún var send inn i
þvottalaugar, haldin háum sótt-
hita, með þungan þvottabala á
baki um hávetur, og var reyndar
nærri drukknuð i einni slíkri
laugarferð, er hún sökk upp
undir hendur i mýri skammt
frá Rauðará, en snjór yfir öllu
og leiðin henni ókunnug. Ára-
tugum síðar sagði ekkja tón-
skáldsins við hana eitthvað á
þá leið, að mikilli furðu gegndi
hvað hún væri, því aldrei hefði