Úrval - 01.01.1964, Blaðsíða 77
ABfiLARD OG IIÉLOÍSE
83
sínu lagi sem stjórnandi trúar-
samfélags, en aðskilin af hundr-
uðum mílna. Hann átti í mestu
erfiðleikum; munkar hans voru
óstýrilátir, lénsherra hans harð-
stjóri. Oftar en einu sinni, seg-
ir hann, var gerð tilraun til að
byrla honum eitur. Honum var
það nokkur fróun að hjálpa
Hélo'ise og nunnum hennar, en
honum fannst hann algerlega
sigraður, vonsvikinn. Hann
hafði verið sviptur mestu af
sinu andlega starfi — honum
fannst sem hefði hann hafið að
reisa andlegt musteri, sem hann,
sökum synda sinna og ógæfu,
hefði ekki verið fær um að
Ijúka við.
Að iokum reif hann sig lir
klaustrinu og hóf enn að rita
og kenna. Um þessar mundir
ritaði hann óþekktum vini sín-
um bréf, þar sem hann rakti
alla sína ógæfu, en bréfið komst
í hendur Héloise. Er hún hafði
lesið það, gat hún ekki stillt
sig lengur, og nú ritaði abbadis-
in eiginmanni sínum þau bréf,
sem gert hafa ást þeirra fræga
um allar aldir.
„Þótt tíminn hefði átt að hafa
læknað sár mín,“ skrifaði hún,
„þá hafa þau samt opnazt og
tekið að blæða á ný, er ég sé
þeim lýst með þinni hendi.“
Hún sárbað hann um að skrifa
sér, til þess að hughreysta sig i
einmanaleik hennar og' harmi.
Hún skyidi ávallt bera bréf hans
á sér, hún skyldi „kyssa þau á
hverju andartaki.“ Hún skrifar:
„Ég kom hingað til ævilangr-
ar fangavistar, svo að þú feng-
ir að lifa í kyrrð og' næði. Ekk-
ert annað en hreinlífi í sam-
einingu við kærleika, sem er
laus við allar líkamlegar hvat-
ir, hefðu nægt til þess að ltoma
slíku til leiðar. Illt líferni )>læs
mönnum aldrei slíku i brjóst,
til þess er það of háð líkam-
anum. Er vér elskum skemint-
anir, elskum vér lífið en ekki
dauðann. Vér hættum að brenna
af þrá eftir þeim, sem ekki geta
lengur kveikt eld í oss. Þessi
var skoðun hins grimma frænda
míns; hann mat dyggð mina í
samræmi við veikleika kyn-
systra minna, og hélt, að ég
elskaði manninn en ekki pers-
ónuna. En hann hefur gerzt sek-
ur til einskis gagns. Ég elska
þig meira en nokkru sinni fyrr,
og það er hefnd mín á honum.
Ég mun halda áfram að elska
þig af allri blíðu sálar minnar
til hinstu stundar."
Hún skýrir honum frá því,
hvers vegna hún hafi verið svo
fráhverf því að giftast honum:
„Þótt ég vissi, að nafn eigin-
konunnar var virðingarverí í
augum heimsins og heilagt í
augum trúaðra, mundu þó meiri