Úrval - 01.01.1964, Blaðsíða 143

HALLÓ, ÁSTIN MÍN!
149
ABEL HUBBARD
fékk mjög illkynjaða
skarlatssótt, þegar
iiún var fjögurra ára
gömul. Hún hafði
verið glaðvært og aðlaðandi
barn, en sjúkdómurinn hafði
þau áhrif á hana, að hún varð
dauf og framtakslaus. Hún varð
ógnvænlega þögul, og það mátti
greina spurn í augum hennar.
Er hún luit'ði legið þannig i
nokkrar vikur, tók móðir hennar
að sýna henni hluti, er henni
liafði þótt vænt um. Hún var
með þessu að reyna að vekja
áhuga hennar og lífslöngun að
nýju. En Mabel sýndi engin við-
brögð við þessum tilraunum
liennar. Hún sagði aldrei orð.
Dag einn kom Gertrude Hubb-
ard nýtt ráð í hug, er hún hélt,
að lijálpað g'æti litlu dóttur
hennar. Skömmu áður en hún
veiktist, hafði litla stúlkan feng-
ið að fara í fjölleikahús í Bost-
on, og þar hafði hún orðið inni-
lega hrifin af hinni örsmáu
konu hins fræga dvergs, Tuma
Þumals hershöfðingja. Gertrude
hafði keypt mynd af litlu kon-
unni til minningar um heim-
sólcn þessa, og nú sýndi hún
dóttur sinni myndina. Og þá
breiddist bros yfir litla andlitið.
Það var fyrsta bros hennar, frá
því að hún hafði veikzt.
„Litla frú,“ sagði röddin, sem
Það mega heita einkennilegar brell-
ur örlaganna. að Alexander Graham
Bell, sem fann upp talsímann og
fékkst mikinn hluta ævi sinnar við
önnur hljóðtæknileg vandamál og við-
fangsefni, skyldi giftast algerlega
heyranarlausri stúlku. Hvernig mátti
svo verða? Hver var þessi óvenju-
lega, unga stúlka? Nafn hennar var
Mabel Hubbard. Hún var ættuð frá
Massachusettsfylki, einu af Nýja
Englandsfylkjunum, og var af auðug-
um menntaættum. Hún gerðist geysi-
lega snjall varalesari. Hún var kát
og glaðvær, framúrskarandi aðlaðandi
og sérstæður persónuleiki á margan
hátt. í næstum hálfa öld var hún
eiginmanni sínum sannkölluð hjálpar-
hella, jafnvel uppspretta innblásturs,
þessum snillingi, sem þó átti marga
galla í fari sínu og var æði mislynd-
ur á köflum. í bók sinni ,,Make a
joyful sound“ segir Helen E. Watih
sögu þeirra af hlýju og skilningi,
þessa sannkölluðu ástarsögu, sem
þrungin er slíkum innileika. í sögu
sinni styðst hún mjög við einkabréf
og plögg Bellfjölskyldunnar, en þau
gögn hafa ei verið notuð fyrr.
svo lengi hafði verið þögul.
„Litla frú.“ Og svo tók hún
myndina og kyssti hana, líkt
og verið hafði venja hennar að
gera, áður en hún veiktist.
Og þetta varð upphafið að hat-
anum, sem jókst nú hröðum
skrefum. En einn daginn sagði
litla telpan kvörtunarrómi:
„Hvers vegna syngja fuglarnir
ekki? Hvers vegna talið þið
ekki við mig?“