Úrval - 01.01.1964, Blaðsíða 89
HJÁLPARSTARF FYRIR VANSKÖPUÐ ...
95
helgaður verður Denise Legrix,
sem er ein hugdjarfasta kona
vorra tíma. Þessir peningar
verða fyrsta skrefið í þá átt að
byggja þjálfunarstöð fyrir hækl-
uð börn, en það hefur verið
draumur Denise Legrix í mörg,
mörg ár.“
Árangurinn var stórkostlegur.
Frá 500 upp i 1000 bréf bárust
til stöðvarinnar daglega eftir
þessa áskorun, og í öllum voru
peningar. Það tókst að safna
þessum milljónum á tæpri vilcu.
Jean Luc var svo vonglaður, að
hann ákvað að stofna til alls-
herjarfjársöfnunar um allt land.
Hann leitaði til frægra manna.
Allir voru fúsir til þess að leggja
þessu lið, og fyrstu helgina í
desember var búið að safna
rúmum 20 milljónum króna.
En ef Denise Legrix hefði ekki
notið við, hefðu undirtektir
inanna verið heldur dræmari.
Denise er gott dæmi um það,
sem vakir fyrir mönnum með
þessum framkvæmdum. Hún gaf
ekki einungis fyrstu 40.000 krón-
urnar árið 1960 til byggingar
slíks barnaheimilis, heldur hef-
ur hún einnig sannað með dáð-
um, að bæklaður er ekki annað
en innantómt orð.
Hún fæddist fóta- og hand-
leggjalaus árið 1910. Þrátt fyrir
það hefur hún náð miklum
frama í Frakklandi. Sjálfsævi-
saga hennar Née Comme Ca“
(Fædd svona), fékk Albert Ach-
witzer verðlaunin árið 1960.
Málverk hennar eru til sýnis í
mörgum listasöfnum, og hún hef-
ur komið fram í London, Flor-
ence og víðsvegar í Frakklandi.
Hún hefur eigin skrifstofu,
skrifar eigin bréf, talar í sima,
velur eigin númer, greiðir sér,
málar á sér varirnar, borðar og
drekkur úr holla eða glasi og
fer ferða sinna án nokkurrar
hjálpar.
„Það þarf einhver að hjálpa
mér að skera kjötið,“ sagði hún
mér fyrir skemmstu, „en það er
eina hjálpin, sem ég þarfnast.“
Hún skrifaði verðlaunabók
sina, heilar 250 blaðsíður. Það
tók hana 18 mánuði. Þegar hún
skrií’aði eiginhandarundirskrift
sína i bók sína fyrir mig, öfund-
aði ég hana af hinni fallegu
rithönd.
Handleggirnir á henni eru
ekki annað en stúfar, um 20 cm.
langir. Þegar ég lagði bókina
hennar á borðið fyrir framan
hana, lét hún strax til skarar
skríða. Það var sjálfblekungur
á skrifborðinu hennar. Hún
hallaði sér fram og hvíldi hök-
una á þerriblaðinu. Síðan mjak-
aði hún sjálfblekungnum til sín
með „hendinni“, þar til hann
nam við kjálkann á henni, og
þar hélt hún honum föstum