Norðurljósið - 01.01.1976, Side 10

10
NORÐURLJÓSIÐ
fyrir skotum frá kommúnistum í víglínunni, þar sem djarfir,
ungir Kínverjar létu lífið í tapaðri orrustu? Var hann tekinn til
fanga eða knúinn til að ganga í Rauða herinn? Er hann lifandi
enn? Mér hlýnar um hjartarætur, hvenær sem ég hugsa til hans.
Ég gat einungis falið hann varðveislu Guðs þennan maí-
morgun.
Einkennileg tilfinning fyllti mig, er ég var aftur kominn í
vagninn, þar sem ég hafði falið mig kvöldið áður. Ég sat í
horninu mínu, nú uppljómuðu af sólskini, og vonaði, að lestin
færi að leggja af stað. Ég horfði á staðinn, þar sem kommúnistar
höfðu verið að skjóta á stöðina og borgina. Hefði ég farið út
úr lestinni þar, sem ég ætlaði út kvöldið áður, þá hefði ég gengið
beint inn í flokk þeirra. Árásin var gerð frá þeirri hlið.
Ég opnaði nýja testamentið mitt, og í þetta sinn talaði Guð
greinilega. Augu mín staðnæmdust við lítið spjald, sem letruð
voru á þessi orð: „Óttast þú ekki, ég er þinn skjöldur . . .“ Með
skyndilegri trú og gleði vissi ég, að Guð var með mér. Loksins
var nálægð hans raunveruleg. Ég flýtti mér til hr. Ch’i og sagði:
„Guð hefir gefið mér fyrirheit. Hann er skjöldur okkar. Hann
mun frelsa okkur.“ Ákafur sagði hann hinum fáu, sem voru
með okkur, sem voru að vona, að þeir slyppu frá þessum hættu-
stað, að trúboðafrúin hefði fyrirheit frá Guði sínum, og að við
yrðum öll óhult! Hann sagði þetta aftur og aftur. Við vorum á
förum frá þessum hættustað. Loksins hreyfðist lestin. Við
vorum á norðurleið. Hve sólskinið var bjart! Hve himinninn var
blár! Hve yndisleg voru litlu, ljósrauðu blómin í fjallshlíðinni!
Frelsunar-gleðin fyllti hjarta mitt. Guð hafði svarað sérhverri
bæn, sem varir mínar höfðu borið fram þessa hræðilegu nótt.
Sprengikúlur kommúnista höfðu ekki sprungið. Guð hafði verið
skjöldur okkar. Hann hafði sent þá á brott. Af einhverri ein-
kennilegri ástæðu höfðu þeir farið á brott frá borginni.
Þeir höfðu ekki verið eins góðir á stöð, sem var nokkrum
mílum neðar við járnbrautina. Samhliða árás hafði verið gerð
þar. Stöðin og lestin höfðu verið brenndar, og áttatíu fangar
höfðu verið fluttir til fjalla. Meðal þeirra var lestarstjórinn, sem
hafði verið hjá okkur og hafði vonast til að geta náð í lest sína.
Ég sá hann seinna og heyrði vitnisburð hans, hvernig hann hefði
sem með kraftaverki getað flúið. Guð hafði jafnvel svarað bæn-
um mínum fyrir honum!
Næsta kvöld komu kommúnistar aftur til að brenna stöðina og