Norðurljósið - 01.01.1976, Qupperneq 11

NORÐURLJÓSIÐ
11
þeir réðust á borgina, þar sem við höfðum verið vernduð. En
við vorum óhult, komin í burtu.
3.
A FERÐALAGI TIL TRÚAR.
Euphemia Dowling.
Klukkan var tvö eftir miðnætti. Ég var á ferð frá mið-Frakk-
landi til Lundúna. Ég hugsaði um síðasta sólarhringinn og
undraðist.
Stundir hans höfðu verið fullar af angist og kvíða. Nóttina á
undan hafði ég velt mér og bylt eirðarlaus í rúminu, vonin í
stríði við óttann. Allt í einu hafði ég fundið ber í öðru brjóstinu
á mér.
Ég reyndi að telja mér trú um, að ekkert væri að óttast. En
óttinn og kvíðinn streymdu inn í huga minn. Þetta mun þurfa
læknisaðgerð . . . að brjóstið verði tekið af mér. . . . Og móðir
mín, á hennar aldri gæti hún fengið taugaáfall, sem yrði ban-
vænt. . . . Hún sá föður minn deyja úr krabbameini. Og ef hún
sér mig með það líka . . . „Ó, Guð, hrópaði ég, viltu hennar
vegna láta allt vera í lagi . . .“
Næsti dagur kom með ný tök óttans á hjarta mínu. Hvað
átti ég að gera? Auðvitað varð ég að hitta lækni. Því fyrr sem
þetta ber var rannsakað, því betra . . . En ef það verður nú
krabbamein? En það verður það ekki ... Ég er viss um, að
ég þarf ekki að hafa áhyggjur út af þessu . . .
Daginn áður kl. 2 sat ég í biðstofu læknis. Þá var ég að velta
fyrir mér greinum í ritningunni, sem bæði veittu mér áminningu
og færðu mér styrk. „Bölvaður er sá maður, sem reiðir sig á
menn og gerir hold að armlegg sínum, en hjarta hans víkur frá
Drottni . . . Blessaður er sá maður, sem reiðir sig á Drottin og
lætur Drottin vera athvarf sitt.“ (Jer. 17.5. —7.).
Hvað var Drottinn að reyna að segja mér? Hvers vegna komu
þessi orð aftur og aftur í huga minn? Hjarta mitt hafði ,,vikið
frá“ honum, er ég leyfði þessum hræðslu-anda að hertaka mig.
Það hafði ekki „reitt sig á Drottin.11 Samt hafði hann af náð
sinni viljað sýna mér meira. Ég fann, að Guð var að byrja að
tala til mín þrátt fyrir þetta innra hafrót. Þetta færði mér frið
í nokkrum mæli. En ég fann, að það var eitthvað meira, sem
hann vildi, að ég lærði.