Norðurljósið - 01.01.1976, Side 48

48
NORÐURLJÓSIÐ
Eftir fáeinar mínútur höfðum við Ben ekið upp í Hæða-
hverfið. Ég tók eftir því, að Ben var óvenju þögull.
„Hérna er húsið,“ sagði ég, „við skulum sjá, hvort við getum
komið vitinu fyrir þennan náunga.“
„Ég vona, að byssan hans sé ekki hlaðin,“ sagði Ben fremur
hógvært.
„Það vona ég líka,“ sagði ég, en bað til Drottins í hljóði, að
hann varðveitti okkur.
Við gengum upp að húsinu og ætluðum rétt að fara að stíga
upp á svalirnar, þegar framdyrunum var lokið upp.
„Hvert haldið þið, að þið séuð að fara,“ kallaði gróf rödd.
„Farið ekki inn í húsið mitt!“
Við námum staðar og horfðum með gaumgæfni á miðaldra
mann. Hár hans, sem farið var að grána, sýndist nærri hvítt
samanborið við eldrautt hörund hans. Augun voru blóðhlaupin.
Svitadropar stóðu á enni hans.
í höndunum hélt hann á tvíhleyptri byssu.
Ég vonaði, að hann tæki ekki eftir, að við bárum byssur við
hlið, en höfðum ýtt þeim aftur fyrir bakið, svo að hann sæi þær
ekki.
„Fjölskylda mín og nágrannarnir hafa flúið. Ég er aleinn, eins
og ég vil vera. Nú kemur lögreglan til að ó . . . ónáða mig.
Fa . . . farið burt héðan, eða ég skýt ykkur báða,“ hrópaði þessi
byssumaður rámri röddu.
„Hlustaðu á, vinur, við erum ekki komnir hér til að ónáða þig;
okkur langar aðeins til að hjálpa þér,“ sagði ég með hughreyst-
andi rómi. „Gjörðu svo vel að leggja byssuna niður.“
Maðurinn hafði haldið byssunni við hlið sér. Hann lyfti henni
upp og miðaði hlaupunum að Ben og mér.
„Þið komið mér ekki til þess að leggja byssuna frá mér.“
Út undan mér sá ég hreyfingu. Ég leit við og sá, að Ben var
að hörfa á brott. Ég gat eklci trúað því.
„Ég sagði: „Verið þið kyrrir þar, sem þið eruð,“ sagði byssu-
maður.
Ben, sem kominn var þó nokkur skref aftur fyrir mig, nam
staðar. Ótti var skráður á andlit hans.
„Þið haldið kannski, að þessi byssa sé eklci hlaðin,“ sagði
maðurinn snellt. „Jæja, lítið á.“ Hann opnaði byssuna. „Það eru
tvö skothylki í hlaupunum, svo að þið skuluð ekki halda, að ég
sé að gcra að gamni mínu.“