Norðurljósið - 01.01.1976, Qupperneq 62

62
NORÐURLJÓSIÐ
þrengdu svo að mér. Oft hlýt ég að hafa sært þau á unglings-
árunum, er ég reikaði um göturnar með strákahópnum og kom
heim aðeins, þegar mér sýndist. ,,Þú sefur hér og étur aðeins,"
var sífelld kvörtun móður minnar. Hún var alveg réttmæt.
Hvað á að segja um trúarbrögðin á þessum árum? Auðvitað
var það stundum þannig, að ég reyndi að gera það, sem ég var
beðinn. Ég varð félagi í kirkjukórnum þarna í eitt ár, því að ég
hafði dágóða rödd, og ég söng jafnvel í Sanlcti Páls dómkirkj-
unni. En nótur gat ég aldrei lesið, og það olli nokkrum erfið-
leikum, því að það var borgunin fyrir sönginn, sem ég sóttist
eftir. Þessu lauk þó skyndilega. Mér var fleygt út fyrir að hlæja
að einhverju grófgerðu í einni guðsþjónustunni. Hún hafði
verið afskaplega leiðinleg, og ég var glaður að losna þaðan.
Ég hafði þá meiri tíma til að vera úti á götunni . . .
Um tíma gekk ég í sunnudagaskóla, og ég var „ylfingur" og
síðar skátadrengur. Þetta setti mig líka í samband við kirkjuna.
Var það á þessum fyrstu árum, sem ég hafði samband við hana,
að ég lærði afbakaða ritningargrein, er síðar fylgdi mér eftir
árum saman? ,,Sá, sem hungrar og þyrstir eftir réttlæti, mun
verða mettaður?“ Einhvers staðar hlýt ég að hafa heyrt hana.
Er ég var orðinn átján ára, var ég fljótlega kominn í 6000
mílna fjarlægð frá heimili mínu. Bernskan var draumi líkust.
Skjótt var ég orðinn foringi yfir flokki Punjab hermanna á
norðvestur landamærum Indlands. Ég vildi ekki líta við öðru
starfi, en var þó dauðhræddur, ef gera þurfti við tönn í mér.
Máltíð með liðsforingjunum var óttaleg reynsla þeim manni,
sem oftast hafði notað dagblað, sem borðdúk og aldrei neytt
matar á öðrum stað en í eldhúsinu . . . Mér leið best, þegar ég
var á eftirlitsferð í hæðunum og var að víkja mér undan árásum
óttalausra, innfæddra manna, sem virtust hafa eins mikið yndi
af að berjast eins og ég af knattspyrnukappleik.
Hátt uppi í hæðum þessum vaknaði hjá mér áhugi fyrir
fermingu. Hugmynd hefi ég enga um það, hvað vakti þennan
áhuga minn. Foringi, er réttindi hafði til þess, var fenginn til
að fræða mig. Hvað sem það nú var, sem hann hafði að bjóða,
þá langaði mig alls ekkert í það. Ég ákvað, að hér með skyldi
ég ekki fara lengra í trúarbrögðunum. Þrátt fyrir það vildi ég
þó tala um þau. Með vínglas í annarri hendi og vindling í hinni
gat ég rætt um þessi efni langt fram á nótt við hvern þann, sem