Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 65
NORÐURLJÓSIÐ
65
er ég væri þrítugur, og að ég ætti þá stórt hús og bifreið. Þetta
var nægilegt verkefni handa gáfum mínum.
Ég eignaðist marga atvinnuveitendur. Einn þeirra var í sam-
bandi við heimsókn Billy Grahams til Lundúna 1954. Ameríku-
menn áttu ekki upp á pallborðið hjá mér um þær mundir. Það
leit út fyrir, að þeir héldu, að þeir hefðu unnið stríðið. Hver
var þessi náungi eiginlega, að hann skyldi koma til að predika
yfir okkur? Vinnuveitandi minn sagði mér, að menn hefðu þörf
á afturhvarfi. En þá hugmynd gat ég eiginlega ekki skilið. Það
var einn af mörgum áföngum á veginum. Ég fann einhvern
veginn, að það er mjög mikilvægt. Ég kom aldrei á samkomu.
En mér líkaði vel hreinn svipur predikarans á myndum. Hann
virtist vera sannur maður, sem kjark hafði til að flytja boðskap,
sem var ekki mjög vinsæll.
Við vorum að selja legsteina um þetta leyti. Vinir mínir
nefndu mig bráðlega legsteina Smith. Þetta gaf miklu betri tekjur
en salan á skrifpappír og sápu, sem ég hafði verið að selja áður.
Ég vildi helst koma til fólksins, meðan það enn grét ástvin sinn,
þá voru líkurnar meiri á, að legsteinn yrði keyptur. Aldrei hvatti
vinnuveitandi minn mig til þess að gera þetta. Misstum við oft
af sölu vegna þess. En þetta smáræði kom mér líka til að íhuga
trúarbrögðin.
Er ég hafði verið við þetta starf í eitt ár, var ég svo heppinn
að ná í vinnu hjá manni, sem framleiddi skepnufóður. Á sölu-
sviðinu mátti ég ráða mér sjálfur. Hér var það, sem urðu tíma-
mót. Atvinnu þessa stundaði ég í fjórtán ár, og ég varð seinast
sölustjóri.
Ég náði brátt markmiði mínu með tekjur, heimili og bifreið.
Ég stundaði líka svínarækt. — Og nú voru bakstrætin í Norður-
London langt að baki.
Vandræðin einu voru þau, að ég átti ekki hugarró. Sama
gremjan, sem ásótti mig, þegar ég var í hernum á Indlandi og í
Kairó, sömu óhreinu hugsanirnar og athafnirnar, sömu áhyggj-
ur. Ég fór að hugsa mjög frumstæðar hugsanir. í öllum þessum
brotum var ég eini samnefnarinn. Voru hjá mér upptök alls
þessa?
Ég átti ástríka konu og tvö elskuleg börn, sem voru rétt að
búa sig undir skólagöngu í einkaskóla. Óhamingjusömu árin
mín í almennum barnaskóla áttu ekki að endurtaka sig. Ég hafði
náð settu marki. En innra með mér var tóm.
Getur það verið, að samband okkar við aðra menn hér í lífi