Norðurljósið - 01.01.1976, Side 66

66
NORÐURLJÓSIÐ
sé af tómri tilviljun? Einn af félögum mínum í kaupsýslunni var
frá Ástralíu. Áður hafði hann verið orrustuflugmaður. Er við
vorum á ferð saman með járnbrautarlest, gaf hann mér greini-
lega skýringu á því, sem ég veit nú, að kallað er fagnaðarerindið.
Hann sagði mér, að fullkominn maður, sem hét Jesús Kristur,
hefði dáið á krossi fyrir tvö þúsund árum. Hann hefði tekið á
sig refsingu fyrir allan heiminn. Ennfremur, ef ég sjálfur tæki
á móti því, sem hann hefði gjört, vegna hins vonda líferni
míns, þá á einhvern hátt mundi blóð hans, — sem úthellt vs
fyrir svo löngu — hreinsa á brott sekt mína og gefa mér frið
Þetta virtust vera góðar fréttir, en ég gat ekki veitt þeim við-
töku. Hvernig gat ég verið viss um, að gagn væri að þessu? Ég
vildi ekki ánetjast nokkurri sérstakri skoðun á trúarbrögðunum,
því að það var sannleikurinn, sem ég var að leita. Ég var ákveð-
inn í því, að láta mér ekki verða á nein mistök eftir átta ára leit.
Trúarsviðið var hið eina, þar sem ég gat ekki tekið skjóta
ákvörðun.
Kjörmóðir mín var dáin, þegar hér var ltomið, og faðir minn
bjó hjá okkur. Hann naut hverrar mínútu, sem hann dvaldi hjá
okkur í sveitinni. Það virtist, að ölglas og domínó veitti honum
ánægju, allt til æviloka.
Er ég kom til Crewe, yfirgaf ég þennan trúrækna vin minn og
leitaði mér félagsskapar á öðru sviði. Þá vantaði ekki hársbreidd,
að ég yrði þátttakandi í harmleik. Allir voru karlmennirnir
þarna líkastir hundum, sem hálsbandið hefir verið leyst af úti í
skemmtigarði. Flestir þeirra höfðu ekki farið neitt að heiman,
síðan stríðinu lauk. Senn var náð í allar stúlkur í veitingahúsinu,
sem til fengust og stúlkur af götunni, og stofnað til samdrykkjt
í hópum. Brátt var ég orðinn flæktur í eitthvað, sem ég vissi,
að væri ekki rétt fyrir kvæntan mann að taka þátt í. En ég
hafði ekki kjark til að slíta mig lausan. Er ég var að standa upp
frá matborðinu, kom Ástralíumaðurinn og bauð mér á guðræki-
lega samkomu. Ég flýtti mér að þiggja boðið til að sleppa. Við
komum inn í lítinn sal. Þar voru bekkir meðfram veggjum, en
autt svæði í miðju. Þar sat fólkið, talaði og söng. En allt var
þetta utan við mitt skilningssvið. Vinur minn gat sjáanlega
tekið þátt í þessu. Er hann talaði, þá virtist hann þekkja Guð
á einhvern sérstakan hátt.
Er hér var komið, hafði ég lært aðra grein úr biblíunni. Hann
sagði með áherslu: „Leitið, og þér munuð finna.“ Hann sagði,
að væri ég í sannleika einlægur og heiðarlegur, þá mundi ég