Norðurljósið - 01.01.1976, Síða 68

68
NORÐURLJÓSIÐ
Guð? Hvaðan hafði fyrsta rykögnin komið? Glíman við ótak-
mörkuð vandamál, en hafa takmarkaðan huga, var alveg árang-
urslaus.
Nei, ég ætlaði ekki að veita þessu viðtöku á þennan hátt!
Það varð að vera erfiðara. Ég bauð því prestinum ,góða nótt1
og skálmaði upp þorpsgötuna. Það var nú orðið talsvert fram-
orðið.
Ég hafði áður komið í kirkju prestsins. Þá mætti ég því óláni,
að ég settist í sæti konu einnar. Henni þótti þetta svo leitt, að
það mátti kalla, að hún sæti nærri ofan á mér, meðan stóð á
samkomunni. Ég var viss um, að væri slíkur staður til sem
himnaríki, þá mundi hún ekki komast þangað. Tækist henni
það, mundi mig ekki langa mikið til að vera þar með henni.
Samt hafði þessi nýi boðskapur, að ég gæti öðlast eilíft líf, haft
mjög mikil áhrif á mig. Þótt sóknarbörnin sýndust ekki njóta
þessarar frjálsu og sæluríku tilveru, var það þá nokkur ástæða
til þess, að ég missti af henni? „Hættu að horfa í kringum þig
og farðu að horfa upp,“ hafði presturinn sagt.
í öllu þessu hafði ég lært þriðja versið mitt í ritningunni,
Opinberunarbók 3.20.: „Sjá, ég stend við dyrnar og kný á. Ef
einhver heyrir raust mína og lýkur upp dyrunum, mun ég fara
inn til hans.“ Ef einhver!
Ég fór beina leið heim, inn í svefnherbergi mitt og féll á kné.
Ó, ég þráði svo frið. Ég var þreyttur á að vera svo bráðlyndur,
þreyttur á að freistast til að svipta mig lífinu, sem mér fannst
svo tilgangslaust, þreyttur á óhreinum hugsunum og venjum.
Ég vildi hafa allt rétt hið innra, vera hreinn, hafa góða samvisku.
}æja, ég baðst fyrir. Það sem ég gat ekki gert í nærveru
annars rétt áður, gerði ég nú. Bænin var eitthvað á þessa leið:
„Ég er ekki viss um allt þetta, en einhvern veginn trúi ég því,
að þú ert Guð. Og sé þessi grein, sem ég hefi lært, sönn í raun
og veru, viltu koma inn núna og breyta lífi mínu.“ Hér var ekki
mikil trú, er ég smeykur um, en hún var virkileg og falslaus.
Er ég reis á fætur og gekk ofan stigann, vissi ég, að eitthvað
hafði gerst. Svo virtist sem einhver rödd sagði, eiginlega ekki
heyranlega, að ég ætti ekki að minnast á þetta við nokkurn
mann. Þessu yrði að halda leyndu. Ég vissi ekki, hve mikilvægt
það var fyrir mig, að ég segði einhverjum frá þessu, að biblían
kennir: „Ef þú játar með munni þínum Drottin Jesúm, muntu
hólpinn verða.“ Þessi rödd var elcki frá Guði, um það var ég
viss. Innan fárra andartaka frá því, að ég veitti }esú Kristi