Norðurljósið - 01.01.1976, Qupperneq 72

72
NORÐURLJÓSIÐ
skilni sagt, þegar ég stóð gegn honum í þessu efni, flúði hann
ekki. Ég ályktaði þá, að skeikaði biblíunni í þessu, gæti henni
eins vel skeikað á öðrum sviðum. Eilíft hjálpræði mitt var þá
á ótraustum grundvelli. Ég vissi, að ég var eitt af börnum Guðs
og átti dásamlegan frið. Ég var sonur konungsins og vissi það.
Ó, mig langaði svo til að lifa því líferni, sem væri samboðið
honum. öll þessi ægilega girnd hæfði ekki manni, er sagt gat
með slíkri fullvissu: „Guð er faðir minn.“
Guð heyrði þessi óp úr djúpi veru minnar. Hann miskunnaði
mér. Það gerðist á þennan hátt:
Dag nokkurn var ég í kaupsýsluerindum á Cotswold-svæðinu.
Neytti ég þá færis og sótti heim vini mína um kvöldið. Einn
þeirra átti gistihús og annar var eigandi verslunar. Dóttir hans
var nýkomin heim frá Hollandi. Sagði hún frá reynslu sinni í
sambandi við menn, sem ég bar fyrir dýpstu virðingu. Ég hafði
heyrt um trú þeirra og þær hættur, sem þeim höfðu mætt í
þjónustu Jesú Krists. Unga stúlkan sagði, að þeir hefðu beðið
fyrir henni og hún hafði verið losuð undan valdi ills anda. Hún
vitnaði um þá lausn, sem hún hafði fengið frá því andartaki,
en lýsti ekki smáatriðum.
Þetta ýfði mig ekki lítið. Illir andar í raun og veru! Hvar
héldu þeir, að við værum? í Mið-Afríku að fást við galdralækna?
Ég ræddi margt á móti þessari hugmynd.
Er líða tók á kvöldið fór mér að verða ljóst, að þessi sterka
kynhvöt mín, væri mér ekki sjálfráð. Þegar hún greip mig, hafði
ég engan tíma til að snúast til varnar. Væri þetta frá andaveru
innra í mér, þá þarfnaðist ég hjálpar. Ég vissi, að ég gat ekki
rekið þetta út sjálfur. Fram að þessu hafði ekkert hjálpað mér.
Gistihúseigandinn einn og kona hans voru hjá mér, er ég
sagði þeim hreinskilnislega, að ég ætti við einkavandamál að
stríða, sem væri þessa eðlis. „Ef þú ættir að nefna þetta ein-
hverju nafni, hvað mundir þú þá kalla það?“ spurðu þau. „Ég
býst við, að ég mundi lcalla það ,gimdar-anda‘ “, svaraði ég.
„Auðvitað," sagði húsfreyjan. „Hvenær áttir þú síðast í höggi
við það,“ spurðu þau. Ég viðurkenndi, að ég hefði átt í erfið-
leikum út af þessu á leiðinni til húss þeirra. Sömuleiðis hefði
það ásótt mig allt kvöldið. I rauninni væri ég aldrei frjáls eitt
andartak! Hún stakk upp á því, að þessu væri sinnt þegar í
stað. Við hefðum vald yfir illum öndum samkvæmt orði Guðs.
Hún var viss um, ef maður hennar bæði fyrir mér, þá mundi ég
fá lausn. Hún sagði mér, að hún hefði verið leyst frá valdi