Norðurljósið - 01.01.1976, Qupperneq 92

92
NORÐURLJÓSIÐ
væru piltar, sem vildu ekki hlýða mæðrum sínum heima. Það er
átakanlegt að hugsa um það, en hvað er hægt að gera! Skyggnst
dýpra, þá er sökin ekki fyrst og fremst hjá drengnum, sem verður
þó að þjást að lokum. Hann var saklaus og hreinn eins og dýr-
mæt perla, er honum var fleygt í skaut lífsins. Nú, þegar hann
er fjögurra ára, segir móðirin: „Hann gegnir ekki nokkru, sem
ég segi.“
Ég sagði við konuna: „Hafið þér nokkurn tíma refsað honum
fyrir óhlýðnina?“
„Refsað honum! Ég trúi ekki á refsingar barna! Hvað, það
mundi nærri því drepa mig, að refsa honum eða flengja hann.
Ég blátt áfram gæti það ekki.“
„Jæja,“ sagði ég — og þetta er ekki ritgerð um uppeldi barna
— „þetta eru vandræði yðar. Þér eruð ekki fús til að særa yður
sjálfa drengnum yðar til góðs. Tilfinningar yðar látið þér stjórna
yður. Með því að gjöra það eruð þér að búa til glæpamann úr
drengnum yðar, er síðar mun sundurmerja hjarta yðar. Hin besta
og eina ófalsaða elslca er sú elska, sem er fús til að þjást vegna
velferðar þess, sem hún ann. Til þess að demantur verði nokk-
urs virði, þá verður að skera hann til, slípa hann og fága. Það
eru margir þorparar í San Quentin og Folsum fangelsunum
núna, af því að þeir voru elcki slípaðir í steinskurðarstofu
heimilisins. Móðir einhvers óhlýðins drengs situr nú með blygð-
unarsvip á andlitinu, lotnu höfði og brestandi hjarta í dómssöl-
um okkar á hverri viku og hlustar á dóminn, ef til vill lífstíðar
fangelsi eða dauðadóm, yfir litla drengnum hennar, sem „vildi
ekki gegna nokkru11, sem hún sagði honum. Ríkið getur „látið
þá gegna“, og ef þér látið ekki litla drenginn yðar hlýða, mun
ríkið gera það.
„Álítið eklci, frú, að ég sé grimmur eða miskunnarlaus. Ég er
það ekki. Ég elska börn, og ég vildi, ef ég gæti, frelsa sérhvert
þeirra. Hvað, sem það kostaði, vildi ég gera heiðarlega og göfug-
lynda karlmenn og konur úr öllum börnum í Bandaríkjunum,
hvers kynþáttar eða hörundslitar, sem þau eru. En ég get það
ekki. Þér getið það, eða þér hefðuð getað gert slíkan mann úr
syni yðar, ef þér hefðuð hafist handa í tíma.“
Það var fyrir nokkrum árum, í einu af miðríkjum Banda-
ríkjanna, lítill drengur — alveg líkur þessum litla fjögurra ára
dreng. Hann vildi ekki hlýða. Eigingjörn og tilfinninganæm móð-
ir hans „gat ekki látið hann gegna“, auðvitað. Þegar hann var
orðinn nokkuð eldri, 23 ára, held ég, horfði móðir hans á hann