Norðurljósið - 01.01.1976, Qupperneq 102

102
NORÐURLJÓSIÐ
mér, í nokkrum mæli, ljósa hina „miklu elsku sína, er hann lét
oss í té, enda þótt vér værum dauðir vegna misgerða vorra“
(Efes. 2. 4., 5.).
Frá þeim tíma var líf mitt allt, að því er ég vissi best, algerlega
lagt á vald Guðs. En það var ekki auðvelt.
Fráhorfinn maður verður í vissum mæli að neyta ávaxta eigin
verka.
Hér var ég, heilsulaus og horfurnar ekki góðar. Framtíðin
virtist myrk og óviss. Á þessum tíma var það, sem mér var á
fáeinum mínútum gefinn sálmur — orðin og lagið. Ég gaf
honum heitið: ,,Ég vil ekki vera hræddur.“ Hann hefir orðið
mörgu fólki til blessunar eins og mér. Ég var loksins beðinn að
ganga í félag við bróður minn, sem hafði atvinnu á Spáni. Þar
var hvorki kirkja né nokkurt kristilegt samfélag á þeim stað.
En þarna voru tækifæri til að vitna um Krist. Eitt þeirra var
að bjóða breskum mönnum til miðdegisverðar. Ég hafði ágætan
spænskan matsvein, svo að boðið var þegið, þótt gestirnir vissu,
um hvað yrði rætt.
Einn ofsafenginn maður tók á móti Kristi. En kvöldunum
eyddi ég oftast aleinn, notaði tímann til biblíunáms og bænar.
Kvöld nokkurt mætti ég boðorðinu í Efes. 5. 18. „Þér skuluð
fyllast Andanum.“
Ég vissi, að ég var fæddur af Andanum. En ég var mér þess
ekki meðvitandi, að ég væri „fylltur“ heilögum Anda. Og hér
voru fyrirmæli frá Guði.
Ég bað Drottin að gera þetta fyrir mig, en svarið var óvænt.
I samtali við yfirstjórnina daginn eftir sýndi ég gremju og
hroka, sem var í sambandi við ákveðið mál.
Þá um kvöldið sýndi Guð mér, að
hann gat ekki fyllt það hjarta og dvalið í því, sem geymdi
gremju og hroka.
Daginn eftir varð ég fyrir hinu sama. Mér tókst að gæta tungu
minnar, en gremja var enn í hjarta mínu.
Er ég hélt áfram að leita Guðs, sýndi hann mér sannleikann í
Esekíel 36. 25.: „Og ég vil stökkva hreinu vatni á yður, svo að
þér verðið hreinir; og ég vil hreinsa yður af öllum óhreinindum
yðar og skurðgoðum." (Ensk þýð).
Ég skildi nú, að hreinsunarverk var til, sem gæti náð langt
inn í persónuleika minn, grafið upp og hreinsað burt allt, sem
hryggði kærleika Guðs. Ég komst á það svið, að ég treysti þessum
„ég vil“ almáttugs Guðs til þess að hreinsa mig fyrst og fylla