Norðurljósið - 01.01.1976, Síða 108

108
NORÐURLJÓSIÐ
gefið honum stúlku að eiginkonu. Þau höfðu eignast börn. Þess-
ar velgerðir kveiktu í hjarta þrælsins elsku til húsbónda síns.
Tíminn kom, og hann mátti fara burt. Þá vildi hann ekki fara.
Af hverju? Af því að hann elskaði húsbónda sinn, konu og börn
meir en frelsið. Hann kaus því að vera kyrr og vinna þessum
velgerðamanni sínum alla ævi.
Hliðstæð þessu á vera reynsla sannkristins manns. Hann
kemur til Krists sem allslaus syndari. Kristur tekur á móti
honum, fyrirgefur honum syndir hans, setur hann í hóp og sam-
félag barna Guðs. Hann lærir að elska sinn dásamlega Meistara,
systkinin sín og samfélagið. Það er ekki elska til bræðra og
systra í Kristi, sem getur sneitt framhjá þeim og samfélagi þeirra.
S. G. J.
„Alveg eins og hundurinn.“
Jóa Hill hafði verið boðið að borða með fjölskyldunni stóru
í næsta húsi. Þegar allir voru sestir, laut Jói höfði og bjóst við
borðbæn. En allir héldu áfram að tala saman. Undrandi leit
hann upp og ávarpaði húsbóndann: „Þakkið þið ekki Guði
fyrir matinn áður en þið borðið?“
„Hvað, nei, það höfum við aldrei gert,“ var svarað svolítið
vandræðalega.
„En,“ svaraði Jói, „þetta er alveg eins og hundurinn gerir.
Hann byrjar undir eins.“ (Emergency Post).
Frelsarinn gaf okkur þá fyrirmynd, að við eigum að þakka
Guði fyrir fæðu, sem við neytum. Allar góðar gjafir koma frá
Guði. Þess vegna ber að þakka honum.
Til þess að uppskera korns og annarra matvæla fáist, þarf
Guð að gefa sólskin og regn í þeim hlutföllum, að kornið
þroskist, og uppskeru veðrið þarf einnig að vera þannig, að
unnt sé að vinna að kornskurði eða að hirða ávexti eða að taka
upp kartöflur. En „syndir yðar hafa hrundið blessuninni burt
frá yður,“ segir Drottinn fyrir munn eins spámanna sinna í
ritningunni. Þá brást uppskeran.
Hið sama endurtók sig, er Gyðingar voru komnir heim úr
herleiðingunni til Babel. Fólkið var margt mjög fátækt. Guð
hafði boðið því að gjalda honum tíund, sem gekk til þjóna hans,
prestanna og Levítanna, sem áttu enga akra, aðeins beitilönd
fyrir skepnur sínar. En fólkið sá eftir tíundinni, sveikst um að
greiða hana. En það fékk fyrir bragðið ennþá minni mat, því
að Drottinn blessaði ekki handaverk þess. Það kepptist líka við