Norðurljósið - 01.01.1976, Side 114

114
NORÐURLJÓSIÐ
til vegsemdar." (Efes. 1. 13., 14.). „Guð, sem hefir innsiglað oss
og gefið oss pant Andans í hjörtu vor.“ (2 Kor. 1. 21., 22.).
Orðið pantur merkir veð eða tryggingu, sem leggja verður
fram, þegar tekið er lán. Lánssalinn geymir veðið, pantinn, uns
lánþeginn leysir hann út með því að greiða lánið.
Svo lengi sem Guð á fólk hér á jörð, sem innsiglað hefir
verið með heilögum Anda, er Andinn pantur þess eða trygging,
að Guð muni leysa fólk sitt út úr hópi mannanna og taka það
til sín, þegar lausnardagur þess kemur.
í ljósi þessa skal minnt á orðin: „Hafi einhver ekki Anda
Guðs, þá er sá ekki hans.“ Hann vantar pantinn fyrir hjálpræðis
gjöf Guðs.
6. Maður, sem endurfæðist, er kallaður af Guði til ríkis hans
og dýrðar. Köllunin er óháð verlcum mannsins eða helgi-athöfn-
um. Vér erum kallaðir samkvæmt fyrirhugun. Svo er ritað í Róm.
8.28. „Vér vitum, að þeim, sem Guð elska, samverkar allt til
góðs, þeim, sem kallaðir eru samkvæmt fyrirhugun . . . Þá, sem
hann fyrirhugaði, þá hefir hann og kallað, og þá, sem hann
kallaði, þá hefir hann og réttlætt.“
Guð breytir ólíkt þeim, sem gera eitthvað af fljótræði vegna
andartaks hrifningar. „Guð . . . sem oss hefir frelsað og kallað
heilagri köllun, ekki eftir verkum vorum, heldur eftir eigin
fyrirhugun og náð, sem oss var gefin fyrir Jesúm Krist frá
eilífum tímum.“ (2 Tím. 1. 8., 9.). Köllun Guðs er frá eilífum
tímum. Hún er einn þáttur í stórkostlegustu fyrirætlun, sem
nokkru sinni hefir verið gerð og framkvæmd. „Guð iðrar ekki
náðargjafa sinna og köllunar," ritar postulinn, þegar hann ræðir
um fortíð, nútíð og framtíð þjóðar sinnar, Israels (Róm. 11. 29.).
I 2 Þess. 1. ritar postulinn mönnum, sem þoldu þrengingar
vegna trúar sinnar: „Yður, sem þrenging líðið, hvíld ásamt oss,
þegar Drottinn Jesús opinberast af himni með englum máttar
síns . . . , er hann kemur á þeim degi til að sýna sig dýrlegan í
sínum heilögu og dásamlegan í öllum þeim, sem trúað hafa . . .
í þeim tilgangi biðjum vér og alla tíma fyrir yður, að Guð vor
álíti yður maklega köllunarinnar og fullkomni kröftuglega hvers
konar velþóknun á því, sem gott er og verk trúarinnar.“ (6. 7.,
10., og 11. grein).
KöIIun til ríkis Guðs og dýrðar merkir ekki, að þeir, sem
kallaðir eru, megi vera skeytingarlausir um trúarlíf sitt. Guð
þarf að „fullkomna kröftuglega” hjá oss hvers konar velþóknun
á því, sem gott er. Það, sem er gott í augum Guðs, er ekki nauð-