Norðurljósið - 01.01.1976, Side 169

NORÐURLJÖSIÐ
169
sinnar, meðan hún kenndi mér þessi orö Jesú: „Komið til mín,
og ég mun veita yður hvíld.“ Og ég, sem hafði formælt nafni
hans og ofsótt fólk hans, fékk að heyra hann segja við mig:
„Ég er Jesús, sem þú ofsækir.“ Með þessum orðum streymdi
ljósið inn í sál mína. Eins og þið vitið, var mér bjargað þessa
nótt og fluttur heim.“
Enginn í hópnum hreyfði sig eða mælti orð . . . Fred hélt
áfram alvarlegri predikun sinni:
„Piltar, eins og þið vitið, er ég enginn predikari. Ég vildi, að
ég væri það, að ég aðeins gæti hrifið hjörtu ykkar og neytt ykkur
til að koma til þessa undursamlega frelsara! Hann stendur við
hlið ykkur og segir: „Ég er Jesús.“ Jesús þýðir frelsari. Ó, piltar,
þið vitið, hvernig ég hefi verið. Samt hefir hann frelsað mig eins
og hann frelsaði ofsækjandann Sál. Ég get sagt ykkur, að hann
þráir að gera hið sama fyrir ykkur. Ó, viljið þið ekki láta hann
frelsa ykkur?“
Predikunin var búin. Hátíðleg þögn hvíldi yfir hópnum, er
Fred hafði hætt að tala. Hann fól andlitið í höndum sér og
bað innilega til Guðs. Svo steig hann rólegur ofan af „predik-
unarstólnum“ sínum. Samstundis kom einn af starfsfélögum
hans og sagði: „Þú spurðir okkur, hvort við vildum ekki láta
Jesúm frelsa okkur, eins og hann hafði frelsað þig. Nú æski ég
að segja, svo að allir hér heyri það, að ég vil frelsast, ef Jesús
vill taka á móti slíkum manni sem ég er.“
„Frelsarinn hefir sagt, að þann, sem kemur til hans, mun hann
alls ekki reka á brott,“ svaraði Fred um leið og hann greip í hönd
vinar síns og þrýsti hlýlega: „Þetta eru orð hans sjálfs, sem þú
getur örugglega reitt þig á.“
Ekki voru sex mánuðir liðnir, þegar Fred vissi, að Guð hafði
blessað hin óbrotnu orð hans, svo að þrír af starfsfélögum hans
höfðu snúið sér og þjónuðu nú í auðmýkt Guði. (Þýtt úr „Kor-
sets Seier“ 6/12. 1975).
BROTNI GLUGGINN.
í borg nokkurri var dómkirkja. Glerrúður, málverkum skreytt-
ar, voru þar í glugga einum. Gluggi sá var frægur mjög. Fólk
kom þangað úr öllum áttum til að skoða þetta dásamlega lista-
verk. Það var frægt um allan heim.
Dag nokkurn gerði ofsarok. Veðurhæðin var slík, að ofviðrið
blés glugganum inn í kirkjuna. Hann skall á marmaragólfið og
brotnaði í hundrað mola. Fólkið í borginni varð mjög hryggt, er