Norðurljósið - 01.01.1976, Qupperneq 172

172
NORÐURLJÓSIÐ
„Eru hendurnar hreinar?“
Eitt sinn var lítill drengur, sem hjálpa vildi móður sinni, þegar
hún var að taka til kvöldverðinn. Með ákefð en þó kvíðablæ í
rómnum, var hann vanur að kalla til móður sinnar: „Mamma,
má ég hjálpa til og láta brauðið á borðið?" Alltaf svaraði móður-
röddin á þessa leið: „Sonur minn, eru hendurnar hreinar?“
Árin liðu. Þá fór þessi drengur sem fullorðinn maður að færa
öðrum sálarfæðu, brauð lífsins, boðskapinn um Drottin Jesúm
Krist, sem sagði: „Ég er brauð lífsins“. En á hljóðum stundum
hljómuðu þessi orð alltaf í hjarta hans: „Sonur minn, eru hend-
urnar hreinar?“
„Hvar er hann, af himni sendur, maðurinn með hreinar
hendur?“ spurði skáldið.
„Beyg hjarta mitt að reglum þínum, en eigi að ranglátum
ávinningi,“ bað skáldið í Sálmunum í biblíunni. Hann vildi hafa
hreinar hendur og hafði þær vafalaust. Hjarta hans virðist hafa
þráð Orð Guðs meir en nokkuð annað. (Að mestu þýtt úr Emer-
gency Post).
Djúp eru Drottins ráð
Fyrir 20 árum fóru fimm ungir, kvæntir menn til að boða
fagnaðarerindi Krists. Starf þeirra átti að vera á meðal Indíána
kynþáttar eins í mið-Ameríku, Aucanna. Þeir voru kunnir sem
mjög grimmir menn, er forðuðust samskipti við aðra. Kristni-
boðarnir flugu oft yfir svæði þeirra, létu detta niður böggla með
matvælum og reyndu að gera fólkinu Ijóst, að þeir væru í friðar-
hug. Loksins töldu þeir óhætt að lenda flugvél sinni. Smávegis
sambandi hafði verið náð, þegar nokkrir ungir Aucar myrtu þá
alla. Fregnin flaug um heiminn, og hundruð ungra sannkristinna
manna og kvenna buðu Drottni líf sitt til þjónustu á kristniboðs
akrinum.
Ekkjur fjögurra þeirra fóru aftur heim, giftust síðar og ein
eða fleiri urðu kristniboðar. Ein ekkjan varð þó eftir. Hún
kynntist ungri stúlku, sem flúið hafði frá kynþætti sínum.
Stúlkan varð sem lykillinn, er lauk upp dyrum hjá Aucunum,
og allmargir þeirra tóku trú á Drottin Jesúm Krist. Þær kenndu
þeim að lesa og þýddu kafla úr orði Guðs handa þeim. Kemur
hér svo saga af þeirri, sem eftir varð. Sagan gerðist á móti trú-
boða og annarra kristilegra starfsmanna. Segir nú stúlkan, sem
skráði hana, frá: