Norðurljósið - 01.01.1976, Síða 174

174
NORÐURLJÓSIÐ
Arabar og Israel
Þegar þetta er skráð, eru liðin rúm 27 ár, síðan ísrael stofnaði
sjálfstætt ríki. Það hefir verið í sviðsljósi sögunnar síðan, einkum
þó í þremur styrjöldum, sem það hefir háð og jafnan átt við
ofurefli að etja.
Seint á síðastliðinni öld, meðan landið var enn á valdi Tyrkja,
fóru Gyðingar að tínast þangað. Ekki áttu þeir annarra kosta
völ en þess, að kaupa land af Aröbum, er bjuggu þar.
Á ströndinni við Miðjarðarhafið lágu sandhryggir gróðurlausir.
Þeir voru keyptir. Nú stendur þar blómlega borgin Tel Aviv.
Á Jesreel sléttunni lágu mýrafen og flóar, bæli malaríu pestar.
Þetta keyptu Gyðingar. Þeir þurrkuðu landið. En sjö þúsundir
þeirra týndu lífi við það starf.
Árið 1945, þremur árum áður en ísrael varð sjálfstætt ríki,
höfðu Gyðingar keypt 1/17 hlutann af Palestínu. Hina 16/17
höfðu Arabar. Fyrir landssvæðin keyptu og ræktun þeirra höfðu
þeir þá greitt meira en 38 milljónir dollara.
Þegar svo Gyðingar voru farnir að breyta þessu þurra og
gagnslitla landi í frjósamt land og ávaxtaríkt, tóku margir út-
lendingar að streyma inn í landið, þar á meðal Arabar. Tveimur
árum áður en ísrael féklc sjálfstæði sitt, sagði brezkur lögreglu
foringi, að fimmtíu Arabar kæmu inn í landið á ólöglegan hátt
á móti hverjum einum Gyðingi.
Þegar Bretar þreyttust á að vera forráðamenn Palestínu,
afhentu þeir Sameinuðu þjóðunum hlutverk sitt. Sú virðulega
samkunda gaf þann úrskurð, að landinu skyldi skipt á milli
Araba og fsraelsmanna. Mætti segja, að þá hefði að nokkru leyti
rætst spádómur Jóels í 3. kafla 7. grein. I þeim kafla segir
Drottinn, að hann muni ganga í dóm við þjóðirnar „vegna lýðs
míns og arfleifðar minnar ísraels, af því að þeir hafa dreift
henni meðal heiðingjanna og skipt í sundur landi mínu.“
Við tökum eftir, að spádómur þessi er í tveimur þáttum.
Hin fyrri er dreifing ísraels, er fékk fullnaðaruppfyllingu árið
70 e. Kr., er þjóðinni var tvístrað og hún seld í þrældóm. Síðari
uppfyllingin gerðist, er Sameinuðu þjóðirnar létu skipta landinu.
Þessi dómur, sem Jóel talar um, er dómurinn, sem Drottinn
Jesús talar um í Matt. 25. 31. —46. Menn hafa veitt því athygli,
að hvergi er minnst á trú á Drottin Jesúm sjálfan í þeim dómi
hans. Menn eru dæmdir eftir því, hvernig þeir hafa komið fram