Áramót - 01.03.1908, Síða 6

IO
nú svo fer, að eldur fer að loga í hjörtum manna.
Ef sannfæringar-aflið fer að verða óviðráðan-
jögt. Ef ólíkar skoðanir sprengja upp hinar
harðlæstu dyr þagnarinnar. Ef tínítarar krefj-
ast sama réttar og Lúterstrúarmenn. Ef trúar-
játning Campbells heimtar sömu viðurkenning
og Ágsborgarjátningin. Ef kaþólsk trú og anda-
trú og kenningar aðventista og blátt áfram heim-
spekis-trú krefjast sama réttar sem hin viður-
kenda trú og vilja líka fá að vera í hinu háhvelfda
musteri ríkiskirkjunnar — og hví skyldi ekki all-
ar trúarskoðanir jafn-réttháar að því er ríkið
snertir ? En hvernig fer þáf Annað hvort
„sprengir þá frjálslyndið kirkjuna“, ellegar
henni verður að halda „mátulega vel sofandi“.
Hvort er æskilegra!
1 guðs bænum sprengið n/ciskirkjuna og leyf-
ið frjálslyndinu að njóta sín.
Látið ekki kirkjuna vera „mátulega vel sof-
andi“—alls ekki sofandi.
Þá fyrst er kirkjulegt frelsi fengið þegar öll
trúarbrögð eiga jafn-hátt undir liöfði, að því er
til ríkisins kasta kemur, og hverjum einum er
frjálst að fylgja þeim helgisiðum og viðhafa þau
guðsþjónustuform, sem hann fellir sig bezt við,
og enginn siður nýtur meiri viðurkenningar en
annarr hjá ríkinu. Þá slá einstaklingarnir sér
saman, er samkvnja trúarskoðanir hafa, og
mvnda trúarbragðafélög og halda þeim við af
sannfæringu. Kristindómurinn verður þá ekki
tómt ytra form og siðvenjur. Hann verður kraft-
ur og líf í höndum þeirra allra, sem þá fara að