Eimreiðin - 01.10.1930, Qupperneq 76

380
HÉRAR
eimreiðin
beint á bælið, þýtur hann upp í einu vetfangi, Sé aftur ekki
stefnt á bælið, þó að eitthvað séu rakin sporin, liggur hann
kyr og treystir því, að hann sjáist ekki. Veiðimenn kunna að
nota sér þelta; verði þeir varir við héraspor og sjá, að hann
muni eiga bæli í nánd, varast þeir að stefna á bælið, ganga
heldur í hring, sem þeir þrengja altaf, og geta á þann hátt
komist alveg að héranum.
Hérar, að minsta kosti tegundirnar í Evrópu, eru ekki fé-
lagslyndir; þeir fara einförum, kemur jafnvel illa saman ef
þeir eru of miklir nágrannar. Móðirin liggur ekki einu sinni
hjá ungum sínum, nema rétt á meðan hún gefur þeim að
sjúga, og það verður meira að segja að gerast í mesta flýti-
Til matfanga fara þeir í hálfbirtunni kvölds og morgna, á dag-
inn og á nóttunni liggja þeir altaf viðbúnir að flýja, ef hættu
ber að höndum. Aðeins í ástafarinu eru þeir meira á kreiki.
Heldur þykir það skoplegt að sjá til héra, þegar þeir eru
á biðilsbuxunum. Eins og víðast annarsstaðar er það karl-
dýrið, sem hefur bónorðið. Hann fer á flakk, og ef hann þá
hittir einhverja, sem hann sér að muni taka blíðu hans, taka
þau til að hoppa á afturlöppunum í hring og >kókettera«
hvort við annað. Komi nú annar biðill þarna að, sem oft vill
verða, blossar afbrýðisemin óðar upp; biðlarnir hoppa hver á
móti öðrum og taka til að löðrunga hvor annan með fram-
löppunum. A þessu gengur þangað til annarhvor fer sem
sigurvegari af hólmi og vill nú fá ástarblíðu unnustunnar að
sigurlaunum, en hún hefur þá máske ekki reynst trygglyndari
en það, að hún er horfin á braut með nýjum biðli — eða
jafnvel einhverjum kauðanum, sem fyrstur varð að flýja úr
hildarleiknum.
Það er talið, að ástin sé sterk meðal mannanna, að minsta
kosti er því ótæpt lýst í öllum skáldverkum. Þó mun hún
vera enn þá sterkari hjá hérunum. Veiðimaður einn segir t.
d. frá því, að hann hafi skotið á héra og sært hann svo illa>
áð ein löppin fór af honum. Hann er að eltast við hérann,
sem auðvitað flýr í dauðans angist, eftir því sem kraftarnir
leyfa, en mætir þá kvendýri á ástafari, og sjá! Hann sinnir
þá engu nema henni. Sársaukinn og hræðslan urðu að víkja
í einu vetfangi fyrir ástinni!