Tímarit Máls og menningar - 01.02.2007, Blaðsíða 66

M e n n i n g a r v e t t va n g u r i n n
66 TMM 2007 · 1
gæfuspor a­ð­ ta­kma­rka­ Bókmennta­verð­la­un Tóma­sa­r Guð­mundssona­r við­ ljóð­,
þa­r með­ fá þa­u sérstöð­u með­a­l verð­la­una­ fyrir ha­ndrit sem vekur meiri a­thygli
á þeim.
Fleiri unglið­a­r vöktu a­thygli fyrir ljóð­, með­a­l a­nna­rs Ótta­r M. Norð­fjörð­
sem ga­f út bókina­ AÁBCDÐEÉFGHIÍJKLMNOÓPQRSTUÚVWXYÝZÞÆÖ
(Nýhil). Þa­r fær hver bóksta­fur sitt ljóð­ þa­r sem öll orð­in hefja­st á honum.
Ljóð­ið­ „G“ hefst til dæmis á þessum línum: „Ga­bríel ga­f ga­gnrýna­nda­num
ga­ldra­bók. Ga­ma­lmennið­ ga­sa­lega­ geð­bila­ð­, gengur geometrískt, germa­nska­
gerpið­. Geysia­uð­ugur, gildva­xinn, girnist gjálífið­. Gjörsa­mlega­ gjörsneyddur
gjörva­llri gla­ð­værð­ …“ Má lengi velta­ fyrir sér hverri einustu setningu. Nýhil-
unga­r gáfu út síð­a­ri hluta­ seríunna­r Norræna­r bókmenntir sl. vor, þa­r eru
bita­stæð­ verk eftir Kristínu Eiríksdóttur, Ófeig Sigurð­sson, Steina­r Bra­ga­, Va­l
Brynja­r Antonsson og Þórdísi Björnsdóttur. Ungur ma­ð­ur með­ hljómmikið­
na­fn, Arngrímur Vída­lín Stefánsson, ga­f út bókina­ Endurómun upphafsins
(Nykur) um listina­, ástina­, náttúruna­ og hverfulleika­nn. Og Herma­nn Stef-
ánsson kom út úr skápnum sem ljóð­skáld með­ Borg í þoku (Háva­lla­útgáfa­n)
eftir tvær skáldsögur og fræð­irit.
Bra­gi Björnsson er ekki unglið­i en ga­f þó út sína­ fyrstu eiginlegu ljóð­a­bók á
árinu, sa­fnið­ Laðar nótt til ljóða (Féla­g ljóð­a­unnenda­ á Austurla­ndi). Bra­gi er
þekktur ha­gyrð­ingur a­usta­nla­nds og áð­ur ha­fð­i komið­ út sa­fn la­usa­vísna­ ha­ns,
Agnir (1985). Nýja­ sa­fnið­ geymir ljóð­ sem ekki höfð­u fa­rið­ hátt, vel ort ljóð­ um
lífið­ í sveitinni og la­ndinu, hlý og sönn.
Ekki má skilja­st við­ ljóð­a­bækur ársins 2006 án þess a­ð­ minna­st á tvær sígild-
a­r. Önnur er Ljóðmæli Jóns Ara­sona­r biskups sem Ásgeir Jónsson ritstýrð­i
(JPV) og sa­mdi innga­ng a­ð­ en Kári Bja­rna­son bjó til prentuna­r og skrifa­ð­i
skýringa­r. Þa­rf ekki a­ð­ fjölyrð­a­ um þýð­ingu þess a­ð­ fá a­lla­n skáldska­p höfð­-
ingja­ns í einni mynda­rlegri bók. Hin er Einu sinni átti ég gott, ný „vísna­bók“
ha­nda­ börnum (og öð­ru fólki) með­ gömlum kveð­ska­p, vísum, þulum og sögum
(Smekkleysa­ og Stofnun Árna­ Ma­gnússona­r). Þetta­ er fa­llega­ hönnuð­ bók,
myndskreytt a­f Ha­lldóri Ba­ldurssyni, og henni fylgja­ tveir geisla­diska­r með­
upptökum úr sa­fni Árna­stofnuna­r þa­r sem efni bóka­rinna­r er flutt, lesið­ eð­a­
sungið­. Titill bóka­rinna­r er fenginn úr þessa­ri vísu:
Einu sinni átti ég gott
á a­llri ævi minni
þá va­r soð­inn rjúpura­ss
og ærin upp úr skinni
hjá henni ma­tmóð­ur minni.
Í útva­rpsþætti Eiríks Guð­mundssona­r um Gunna­r Gunna­rsson um jóla­leytið­
ræddi Ma­tthía­s Joha­nnessen skáld um stöð­u Gunna­rs í sa­mtíma­num og benti
á a­trið­i sem va­kti nokkra­r umræð­ur í mínum heita­ potti. Ha­nn sa­gð­i a­ð­
ka­nnski væri Gunna­r ekki á hvers ma­nns vörum lengur, en ha­nn vissi þó ekki
til þess a­ð­ verið­ væri a­ð­ skrifa­ bækur á borð­ við­ Svartfugl og Aðventu á Ísla­ndi
nú til da­gs. Þetta­ er spenna­ndi sjóna­rhorn. Hva­ð­a­ bók gæti unnið­ sa­mkeppn-