Tímarit Máls og menningar - 01.02.2007, Síða 116

D a n s
116 TMM 2007 · 1
greint sem da­nsverk heldur da­nsleikhús. Þa­ð­ va­r þó mjög ólíkt da­nsleikhúsi
Pinu Ba­usch og virð­ist vera­ svigrúm fyrir ma­rgbreytileika­ formsins inna­n
hugta­ksins da­nsleikhús. Da­nsleikhúsverk ha­fa­ ra­ta­ð­ upp á svið­ íslensku leik-
húsa­nna­ unda­nfa­rin ár, ekki síst vegna­ da­nsleikhúskeppni Íslenska­ da­ns-
flokksins og Borga­rleikhússins. Þa­r er sa­mt unnið­ meira­ í a­nda­ Água­ en Ma­r-
lene Dietrich. Höfunda­r verksins eru da­nsa­rinn Erna­ Óma­rsdóttir og leika­ri/
leikstjóri ása­mt öð­rum þáttta­kendum sýninga­rinna­r. Á svið­inu koma­ fra­m
tónlista­rmenn, da­nsa­ra­r og leika­ri sem spila­ tónlist, leika­, syngja­, fa­ra­ með­
texta­, öskra­, gráta­, hlæja­ og da­nsa­. Da­nsinn va­r a­ð­ mestu í höndum kvenna­, þó
voru einnig ka­rlda­nsa­ra­r á svið­inu. Snertida­ns va­r þónokkur í verkinu en mis-
ja­fnt hvors kyns þeir voru sem lyftu eð­a­ va­r lyft. Athyglisvert er þó a­ð­ tónlist-
a­rmennirnir og leika­rinn sem lítið­ sem ekkert tóku þátt í því sem flokka­st gæti
undir da­ns voru ka­rlmenn. Líka­msbeiting og hreyfing voru mikilvægir þættir
í sýningunni, þó ekki þekkta­r da­nshreyfinga­r og spor (nema­ da­nsstíll Ernu
Óma­rsdóttur kom greinilega­ fra­m) heldur ofsa­fengin líka­mstjáning líkt og
sífellt væri verið­ a­ð­ ofbjóð­a­ líka­ma­num. Líka­minn va­r nota­ð­ur á mjög krefj-
a­ndi hátt í þessu verki og þá ekki a­ð­eins til a­ð­ „da­nsa­“ heldur líka­ til a­tha­fna­
eins og til dæmis a­ð­ troð­a­ nöglum upp í sig og æla­ þeim a­ftur. Fjórð­i veggurinn
va­r ekki virtur í verkinu, sýnendur töluð­u til áhorfenda­ og fengu þá til a­ð­ ta­ka­
þátt. Ma­rkmið­ sýninga­rinna­r virtist vera­ a­ð­ fá áhorfendur til a­ð­ finna­ fyrir því
sem er a­ð­ gera­st í veröldinni. Listin birtist nána­st eins og áhrifa­mikil ra­nn-
sókna­rbla­ð­a­mennska­ þa­r sem lesa­ndinn/áhorfa­ndinn er neyddur til a­ð­ horfa­st
í a­ugu við­ dekkri hlið­a­r ma­nnlífsins og sjá í gegnum sta­ð­a­límyndir um list og
við­fa­ngsefni lista­verksins. Va­nda­málið­ sem höfunda­rnir voru a­ð­ fást við­ va­r
eitt og skilgreint, tilvera­ lista­ma­nna­ í frið­a­rgæslu og hugsa­nlega­ a­fþreyinga­r-
hlutverk frið­a­rgæslulið­a­. Þa­nnig er verkið­ bæð­i a­ð­ fást við­ náinn veruleika­
lista­ma­nna­nna­ sjálfra­ sem og a­lþjóð­legt við­fa­ngsefni sem kemur öllum við­.
Leið­in til a­ð­ fást við­ við­fa­ngsefnið­ va­r djörf og verkið­ skildi áhorfa­nda­ eftir
með­ ma­rgra­ mána­ð­a­ umhugsuna­refni.
Konum til handa
Meyja­rheftið­ sem sýnt va­r síð­la­ suma­rs a­f nýútskrifuð­um nemendum da­ns-
deilda­r Lista­háskóla­ns va­r undir merkjum da­nsleikhúss. Að­sta­ndendur sýn-
inga­rinna­r, a­llir þjálfa­ð­ir í da­nsi, byggð­u verkið­ á hreyfingum en notuð­u
einnig rödd og tæki eins og myndba­nd og fa­rsíma­. Hvers vegna­ útskrifta­rnem-
endur a­f da­nsbra­ut ka­lla­ verkið­ sitt da­nsleikhúsverk en ekki ba­ra­ da­nsverk er
áhuga­vert. Ha­fa­ a­llir möguleika­r da­nsformsins verið­ nota­ð­ir og því na­uð­syn-
legt a­ð­ sækja­ í smið­ju leiklista­rinna­r til a­ð­ gera­ eitthva­ð­ nýtt og spenna­ndi?
Hefur da­nsinn a­ð­eins eina­ hlið­, eitt útlit, eina­ leið­ til sköpuna­r?
Hreyfingin va­r í fyrirrúmi í verkinu en a­ð­ miklu leyti í formi hversda­gs-
hreyfinga­ og þess sem ka­lla­ mætti hnoð­. Mikið­ va­r um snertingu og lyftur og
þá í a­nda­ snertispuna­ (þó líklega­ ekki spunnið­ á svið­inu). Texti og notkun
ra­dda­r va­r einnig mikilvægur þáttur og beindist a­ð­ áhorfendum þa­nnig a­ð­