Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2019, Síða 61

GUðRÚn STEInÞóRSDóTTIR
74
einhvern veginn tekin að linast, mildast; kannski er mér líka meira
og minna farið að standa á sama um hvað fólki finnst, og kannski
er ég farin að efast um að styrkur minn hafi í rauninni verið meiri
en styrkur hennar, efast um að ég hafi raunverulega haft meira vit
en hún; kannski er það þess vegna sem ég ætla mér að víkja, þess
vegna sem ég mun ekki fylgja þessari bók úr hlaði mikið lengur,
þess vegna sem ég skrifaði undir samkomulagið okkar. Það er svo
margt í þessu, kisi. (18)
Dísa:
Ég finn að ég er að mildast og í dag er ég viðkvæm líka […] En
kannski er tilfinningin einföld og hefur ekkert með málrök að gera;
kannski segir hún mér bara að ég nenni ekki að berjast lengur við
Gríms, nenni ekki átökum, rifrildi, ósamkomulagi; kannski er ég
orðin þreytt á glímunni við hana og þrái bara að vera báturinn sem
ruggar á öldunni, regndropinn sem rennur niður rúðuna, fjallið
sem skiptir litum; kannski nenni ég bara hinu hæga og hljóða.
Getur verið, getur svo meira en verið, vinur minn. (315)
Þreytan sem einkennir ummæli Dísu og Gríms staðfestir ekki einungis að
þær eru báðar uppgefnar á átökunum heldur líka að þær eru loksins tilbúnar
að ræða saman af alvöru og ná sátt um verkaskiptingu og samvinnu. Raunar
má segja að almennileg samræða þeirra á milli sé þegar hafin en upphaf
hennar hafi verið þegar Gríms tók ákvörðun um að leyfa Dísu að skrifa sögu
sína. Þar með gaf hún Dísu í fyrsta skipti tækifæri til að skína, vera frjáls og
við stjórnvölinn. Engu að síður óttast Gríms skrif Dísu, eins og er oft ein­
kennandi fyrir sjálfsgagnrýnis–röddina í tveggja–stóla samræðum. óttinn er
til dæmis forsenda reglnanna í samkomulaginu í upphafi bókar og ýmissa
athugasemda sem Gríms lætur falla varðandi skrif Dísu þegar henni finnst
Dísa of aðgangshörð og/eða gagnrýnin. óttinn verður þó aldrei til þess að
Gríms svíki sinn hluta samkomulagsins og taki völdin af Dísu sem sýnir vel
hversu langt þær eru komnar í bataferlinu.
Að lokum
Skrif Dísu eru svo sannarlega óvægin og gagnrýni hennar beinskeytt. Hún
vill ekki tala undir rós heldur vera hreinskilin og ræða opinskátt um líf sitt
og Gríms. Enda þótt aðfinnslur hennar komi stundum illa við Gríms er