Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2019, Page 122
„HANN ER BARA Á VONDuM STAð“
135
leggur Gunnar á flótta undan vökulu auga hússins ekki ósvipað og umbi á
sömu slóðum, um hálfri öld fyrr.
Þegar ég var kominn úr augsýn hússins tók ég til fótanna með reim-
arnar flaksandi um öklana og hljóp hvað af tók tilbaka sömu leið
og ég var kominn. ég var að vona að ég fyndi þjóðbrautina aftur.116
Síðustu andartök Gunnars eru á sömu leið, hann ekur af stað eftir þjóð-
veginum í áttina heim til Reykjavíkur. En hann kemst ekki langt áleiðis því
hann heldur beint inn í næstu lykkju spíralsins þegar hann mætir puttaferða-
langinum sem hann ók framhjá í upphafi myndar — skuggaveru sem stendur
við brautina með þumalinn upp.117 Að þessu sinni stöðvar hann bifreiðina til
að taka hann upp í. Veruleikasýnin er breytt, en varla til hins betra. Skjárinn
verður svartur og bankið sem minnir á The Haunting hljómar á ný, sem gefur
til kynna að endalok Gunnars verði á sömu leið og þau sem Elenóra hlaut.
Í hjarta hverrar hrollvekju er önnur slík. Hrollvekjan sem ég hef látið
hjá líða að nefna þar til nú er sú sem fer fram í rými áhorfandans, jafnt því
efnislega og hinu innra, kannski á meðan hann horfir á mynd Erlings. Ótt-
inn kann að hríslast um einhverja þegar þeir heyra Einar mæla orðin sem
fyrr var getið, „[þ]egar ég er í Rökkri finnst mér alltaf eins og það sé einhver
með mér.“ En hryllingurinn tekur á sig aðra mynd ef gerðar eru agnarsmáar
breytingar í túlkuninni á tilvitnuninni. Með því að skáletra eitt orð breytist
myrkrið í tiltekið rými og myndin öðlast ákveðna sjálfsvitund: „[þ]egar ég er
í Rökkri finnst mér alltaf eins og það sé einhver með mér.“ Við sem sitjum
heima í myrkrinu og glápum – sennilega á snjallsjónvarp eða tölvuskjá –
erum líklega með vonda staðinn í fanginu á meðan hann borar sig í róleg-
heitum inn í líkama okkar og sýgur í sig allt lífsmark.
Ú T D R Á T T u R
„Hann er bara á vondum stað“
Reimleikahús í kvikmyndinni Rökkri eftir Erling Óttar Thoroddsen
Reimleikahús eru ýmist skrímsli eða hýsa þau, nema hvort tveggja sé. Þau hafa ein-
stakt aðdráttarafl og kunna að krækja í fórnarlömb eftir ýmsum leiðum. Óhugnan-
116 Halldór Laxness, Kristnihald undir Jökli, bls. 300.
117 Puttaferðalangurinn hefur reyndar verið viðfangsefni margra þjóðvegahrollvekja,
hér nægir að nefna Texas Chainsaw Massacre (Tobe Hooper, 1974), The Hitcher
(Robert Harmon,1986) og The Hitchhiker (Leigh Scott, 2007).