Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2019, Blaðsíða 199

NAIlA ZAHIN ANA
196
geta ekki einu sinni keypt í matinn án þessa læra eitthvert hrafl í máli heima-
manna. Þótt mörg þeirra hafi tekið fjölskyldur sínar með í útlegðina eru þau
í rauninni ein. Og hér er ég, að eignast vini, farin að láta til mín taka, vinn
sjálfboðastörf og reyni að taka þátt í félagslegum hreyfingum. Þegar upp var
staðið gátum við ekki að því gert að finnast við vera byrði á þessu afbragðs-
fólki sem eru gestgjafar okkar. Sjálf mun ég ekki losna við þá tilfinningu fyrr
en ég get skilað einhverju til baka, ekki fyrr en ég verð farin að leggja eitt-
hvað bitastætt til samfélagsins.
Dag nokkurn var ég á gangi niður laugaveginn eftir sjálfboðavakt í
Rauðakrossbúðinni. Göturnar voru fullar af ferðamönnum frá mörgum
löndum. Skyndilega horfði ég í augun á manni. Það var eitthvað mjög kunn-
uglegt í augnaráðinu sem varð til þess að mér rann kalt vatn milli skinns
og hörunds. líkami minn fór um leið í varnarstöðu. Öll leikmanna-sjálfs-
varnarbrögðin sem ég hafði kennt sjálfri mér rifjuðust upp. Ég fór að fálma
eftir litla hnífnum sem ég hafði vanið mig á að bera í vasanum. En hann
var ekki þar. Auðvitað ekki! Ég átti ekki að þurfa hans með lengur. Ég gekk
framhjá manninum, viðbúin árás, á miðri fjölfarinni götu. Einmitt þegar ég
hugsaði að ég væri að gera úlfalda úr mýflugu, beygði maðurinn fyrir horn
fyrir aftan mig, inn í fáfarnari götu. Ég varð skelfingu lostin og gekk eins
hratt og ég gat án þess að líta um öxl. Ferðin heim í íbúðina mína jaðraði
við spretthlaup. Það tók mig marga klukkutíma að róa mig niður eftir þetta.
Ég taldi mig alltaf vera harða af mér. Ég meina, ég bjó við terrorisma. En
eftir þennan dag varð mér ljóst hvað ég er ennþá hrædd. Ég er enn hrædd
við ókunnug andlit. Ég lít um öxl hvert sem ég fer, gríp um lyklana, alltaf
viðbúin árás. Óttinn sem byrjaði fyrir mörgum árum fylgir mér enn, meira
að segja svona mörgum mánuðum eftir að ég settist að á öruggum griðastað.
Óttinn var bara grafinn djúpt í heilanum eins og slæm, bæld minning.
Ég þekki trans mann frá Bangladess sem er að sækja hér um hæli. Ég geri
mitt besta til að hjálpa honum með það. Ég veit að ef honum verður hafnað
og hann sendur heim þá verður ráðist á hann. Það er ekkert kannski, það er
enginn vafi á því að það verður ráðist á hann. Þegar ég talaði við hann komst
ég að því að ótta okkar og kvöl svipar saman. Ég sagði honum söguna af
ókunna manninum og mér til furðu hafði hann sjálfur lent í svipaðri reynslu.
Þetta voru ekki ýkt viðbrögð. Það var sjálfsbjargarhvöt. Samkenndin helltist
yfir mig. loksins einhver sem gat í raun og veru skilið það sem ég er að
ganga í gegnum. Fólkið sem ég umgengst hér lætur sig þetta miklu skipta en
í sannleika sagt geta þau ekki skilið til fulls það sem ég varð að reyna áður
en ég kom hingað. Enginn sem hefur ekki upplifað slíka ógn getur það. Þú