Úrval - 01.01.1964, Síða 28

34
ÚR VAL
Matarskrækir unganna teljast aö vísu
ekki til hinnar eðlu listar, sönglist-
arinnar, en þó mætti telja þá sem
undirbúningsþjálfun í söngskóla Móð-
u r Náttúru.
Það getur samt sem áður átt
sér stað, að karlfuglar heyi með
sér harkaleg einvígi — kven-
fuglar iíka, þó að það sé fá-
tiðara — og svo hörð, að þeim
lvkur ekki fyrr en annar hvor
liggur í valnum, jafnvel báðir.
Á veiðisafninu i Hörsholm get-
ur að líta tvo músafálka, upp-
troðna eins og þeir fundust
dauðir, með klærnar læstar
djúpt hvor í annars brjóst.
Þarna var um tvo kvenfugla
að ræða, og eflaust hafa þær
háð einvígi um hreiðurstæði.
Okkur kann þó að finnast harla
eðlilegt, að tveir slíkir ránfugl-
ar, vopnaðir hvössum nefjum
og beittum klóm, drepi hvor
annan, en undarlegra er til þess
að vita, að jafnvel rauðbrysting-
ar, sem virðast þó einstaklega
gæfir fuglar og syngja blíðlega,
eiga það til að heyja svo hart
einvígi, að annar liggur dauður
eftir, en hinn nær dauða en
lifi af sárum. Eins og áður er
getið er það þó sjaldgæft að
smáfuglar særi hver annan
þótt þeir gerist saupsáttir, en
það stafar af því, að venjulega
leggur sá á flótta, sem er minni-
máttar, áður en hann hefur
fengið slæma útreið hjá þeim
sterkari. Þó getur liitt gerzt, að
hvorugur vilji vægja, og þá get-
ur bardaginn staðið klukku-
stundum, jafnvel dögum saman,
án þess að hlé verði á nema
rétt á meðan þeir eru að fá
sér eitthvað i gogginn. Ég hef
einu sinni séð tvo svartþresti,
þegar þeir voru að hefja ein-
vígi sitt um yfirráðasvæði. Fyrst
í stað réðust þeir hvor á ann-
an og viku sér undan til skipt-
is, en smám saman hitnaði þeim
svo i hamsi, að þeir réðust
hvor á annan, hófu sig um leið
lóðrétt nokkra metra frá jörð,
unz þeir skildust að og svifu
til jarðar, og endurtóku síðan
lotuna. Ég hvarf á brott, en þeg-
ar mig bar að aftur klukku-
stundu síðar, stóð bardaginn
enn, en í stað þess að hefja
sig frá jörð, byltust svartþrest-
irnir nú um á vellinum, sam-
kræktir og hjuggust á nefjum.