Úrval - 01.01.1964, Qupperneq 72

78
ÚR VAL
laus; en maðurinn var það ekki.
Hann hafði séð hana, girnzt
hana og bruggað ráð til að
afvegaleiða hana. Af ráðnum
huga fór hann til frænda henn-
ar, hins virta kórsbróður Ful-
berts, og bað hann leyfis að
mega vera í fæði og húsnæði
í húsi hans, svo að hann gæti
verið nærri Héloise. Hann
bauðst til að vera leiðbeinandi
stúlkunnar, svo að hann hefði
tækifæri til að vera einn með
henni.
I fyrstunni leyndu þau ást
sinni vandlega. Það var Abé-
lard sjálfur, sem með ástarhita
sinum varð þess valdandi, að
leyndarmálið komst á kreik.
Hann hafði áður haft lítið sam-
neyti við konur — eða svo seg-
ir hann sjálf’ur i bréfi, sem
hann ritaði mörgum árum sið-
ar, en það bréf er aðal heim-
ildin fyrir sögu hans. Ástarþrá
hans hafði verið innibyrgð, þar
til hann kynntist Héloise, og
hún var fullkomnunin sjálf i
hans augum, andlegur félagi,
ekki siður en ung og eldheit.
Hann helg'aði sig þvi nær
algerlega þessari áður óþekktu
gleði. Hann vanrækti fræðistörf
sín. Hann hætti að rita um heim-
spekileg efni. Hann ritaði, en
það sem hann samdi voru vísur
og ástarljóð, sem urðu vinsæi
og juku enn á gleði Héloise,
sem i þeim þóttist heyra ást-
aróð hans til sín og þá ham-
ingju, sem hún hafði öðlazt.
Nemendur Abélards, sem
komnir voru um langa vegu,
dregnir af þvi frægðarorði, sem
fór af andagift hans, komust
á snoðir um, að hinn mikli
lærimeistari væri ástfanginn af
frænku Fulberts kórsbróður.
Eins og oft vill verða, var Ful-
bert sjálfur hinn síðasti, sem
frétti, hvað fram færi i hans
eigin húsi. En að nokkrum
hiánuðum liðnum komst hann að
sannleikanum.
Iiann kallaði þau fyrir sig
bæði saman og knúði þau til
að segja sér allt af létta.
Fyrir stúlkuna hlýtur það að
hafa verið hræðilegt, að leynd-
armál hennar var þannig gert
uppskátt fyrir frænda hennar
og verndara. Abélard ritar um
þá kvöl, sem það var honum
sjálfum, að sjá hana svo niður-
beygða. Á hinu leytinu segir
hann frá sorg hennar, yfir
þeirri smán, sem hann varð
fyrir. Hann segir, að hvorugt
þeirra hafi barmað sér, en aðal-
lega liðið þjáningar út af kvöl-
um hins.
Kórsbróðirinn virðist í fyrstu
hafa verið óákveðinn, hvernig
taka skyldi á málinu. Abélard
fór að sjálfsögðu úr húsinu og
þau voru aðskilin. En Abélard