Úrval - 01.01.1964, Side 73

ABtiLARD OG HÉLOÍSE
79
ritar, að hugir þeirra hafi
hneigzt jafnvel enn meira hvor
að öðrum eftir að þau gátu ekki
framar sézt frjálslega, og því
hafi farið svo fjarri að þau
iðraði þess, sem þau höfðu gert,
að þau hafi lagt áætlanir um að
ná saman aftur.
En þá komst Héloise að raun
um, að hún var barnshafandi.
Það kynni að verða þeim bjarg-
ráð til að geta sameinast aft-
ui. Hún skrifaði Abélard ofsa-
glöð, og spurði hann, hvað hún
ætti að gera.
Abélard greip fyrsta tækifæri,
þegar kórsbróðirinn var fjar-
verandi, til þess að heimsækja
Héloise, og þau fóru saman til
systur Abélards, sem átti heima
í fæðingarsveit hans á Bretagne.
Þar dvaldi Héloise þar til barn
hennar var fætt. En Abélard
sneri aftur til Parísar og kennslu
sinnar.
Nú átti reiði Fulberts kórs-
bróður sér engin takmörk. Hann
var yfirkominn af harmi og
smán.
Áður en langt leið gekk Abé-
lard á fund Fulberts og lofaði
að gera hvað sem kórsbróðir-
inn óskaði, til þess að bæta fyr-
ir brot sitt. Og hann bauðst til
að kvænast Héloise — að því
tilskildu, að giftingunni yrði
haldið leyndri, því að öðrum
kosti kæmist hann ekki lengra
áleiðis á starfsferli sínum.
Þá var það sem i ljós kom,
að Héloise var ein þeirra fá-
gætu kvenna í aldanna rás, sem
sýna, að ást þeirra er sterkari
en þráin til að íullnægja henni,
sterkari en allar þarfir hennar
sjálfrar, jafnvel sú þörf að vera
elskuð og hafa hjá sér þann,
sem hún elskaði.
Abélard fór til Bretagne til
þess að segja henni að koma
aftur til Parísar til að giftast
honum. En hún neitaði. Hún
þakkaði honum af allri sálu
sinni fyrir þá fórn, sem hann
hugðist færa henni, en hún vildi
með engu móti taka við henni.
Hvað hugsaði hann, snjallasti
maðurinn i París, í Frakklandi,
ef til vill í öllum heiminum,
sem með hugsunum sinum væri
að skapa alveg nýjan heimspeki-
skóla, sem safnaði að sér stúd-
entum í þúsundatali með fyrir-
lestrum sínum, sem gæti ef
hann léti vígjast, orðið ábóti,
biskup og jafnvel kardináli ■—
ætti þessi maður að hverfa frá
þessu lífi sínu fyrir hana, stúllui,
sem teldi sér það næga ham-
ingju að elska hann og hafa
eitt sinn verið elskuð af honum?
Nei. Ó, hún vissi svo sem, að
á vissan hátt mundu þau verða
hamingjusöm í hjónabandi, en
hvílikt tjón fyrir hann og fyrir
kirkjuna. Nei, hann skyldi láta