Úrval - 01.01.1964, Side 96

102
ÚR VAL
in-Laval, sem sagði, að Ödys-
seifur væri með bráðhættulega
niagastíflu. Martin-Laval fékk
hér ákaflega óvenjulegt verkefni
að glima við. Þar sem ekki var
hægt að fara með fiskinn upp
í skurðstofuna, ákvað hann að
skera hann upp heima í svefn-
herberginu. Hann tók til deyfi-
lyf, hvítar klemmur og saum-
garn og nál til að sauma sam-
an sárið, eftir að hann hefði
fjarlægt pokann úr kviðarholi
Ódysseifs. Skurðlæknirinn gaf
þremur köfurum, aðstoðar-
mönnum sínum, nokkur fyrir-
niæli. Það var komið að sól-
setri, áður en ailur undirbún-
ingurinn var um garð genginn.
Við lögðum okkur til svefns í
þeirri von, að Ódysseifur myndi
lifa af nóttina.
í dögun stökk hópur manna
í sjóinn. Ódysseifur var ekki
lengur á svölunum sínum.
Nokkrir kafarar syntu um næsta
nágrenni í leit að honum. Þá
fann einn þeirra, að togað var
í útbúnaðinn, sem hann var
með á bakinu. Þetta var Ódys-
seifur, sem tilkynnti hátíðlega,
að allt væri í lagi. Hann var í
góðu skapi og svangur. Hann
hafði nú losnað við kjötpokann.
Við reyndum að gefa öðrum
íbúum rifsins, og þeir tóku okk-
ur allir jafninnilega. Þegar
Ódysseifur sá okkur gefa þeim,
brást hann hinn versti við.
Stundum ruddist hann að pok-
anum, beit í blöðkurnar okk-
ar og tosaði i sundskýlurnar
okkar og veifaði stórum sporð-
inum til þess að reka smá-
fiskana í burtu.
Við ætluðum að taka kvik-
mynd af torfu af litlum, gulum
fiskum, en Ódysseifur spillti
fyrir myndatökunni æ ofan í æ.
Loks settum við saman hákarla-
varnarbúrið okkar og sökktum
því niður á botn. Ódysseifur
sá um uppsetningu búrsins og
opnun dyranna. Delmas veif-
aði gómsætum bita i dyragætt-
inni, og sá stóri synti inn.
Dyrunum var lokað i snatri og
Ódysseifur þar með settur í
gæzluvarðhald.
Delmas ákvað, að Ódysseifur
skyldi fá sérstakar kræsingar,
meðan hann væri i fangelsinu.
Þennan dag höfðum við drepið
20 punda barracuda. Við fór-
um með hann niður í búrið
og stungum hausnum á honum
inn á milli rimlanna.
Án þess að hugsa sig um
tvisvar, gleypti Ódysseifur
helminginn af fiskskrokknum,
sem var jafnlangur og hann
sjálfur, og aðeins sporðurinn
stóð út úr kjaftinum á honum.
Ódysseifi fannst greinilega ekk-
ert atbugavert við þetta, og
tímunum saman mátti sjá i