Úrval - 01.01.1964, Page 97

FISK UfílNN ÓD YSSEIFUfí
103
sporðinn af ,,barracuda<num“.
Þegar við fórum upp um kvöld-
ið, var svo sem þriðjungur af
„barracudanum“ enn sýnilegur.
Um morguninn var hann liorf-
inn. Við furðuðum okkur á því,
hvernig Ódysseifur hefði farið
að þessu. Að því ér virtist,
framleiddi hann svona gífur-
iegt magn af magasafa, þannig
að framparturinn með beinum
meltist, og síðan hefur hann
líklega gleypt afturpartinn, þeg-
ar hann var búinn að rýma til
í maganum.
Ódysseifur var í búrinu i þrjá
daga, á meðan við tókum kvik-
mynd af því, þegar við gáfum
hinum fiskunum. Þegar við
opnuðum fangelsisdyrnar,horfði
hann á fullur áhuga, en reyndi
ekki að komast í burtu. Hann
vissi sem var, að í fang'-
elsinu fengi hann nógan mat,
og í fangelsinu vildi hann vera.
Þegar við ýttum honum út úr
búrinu, synti hann burtu ó-
lundarlega og miklu hægar en
venjulega. Hann var orðinn
feitur og' bústinn.
Eftir fimm vikur við rifið
var lítið orðið eftir af matar-
birgðum okkar. Ég bað Delmas
að fara niður og' skjóta stór-
fisk. Ég fór siðan á eftir honum
og sömuleiðis Ódysseifur. Þetta
var eins og að veiða með veiði-
hundi. Delmas valdi sér svartan
boldang og hleypti af spjót-
byssunni sinni. Það var eins og
Ódysseifur fylgdi eftir spjótinu,
því að hann var kominn að
fiskinum samtimis því. Fisks-
sporðurinn og fjögurra feta
skutullinn stóðu út úr kjaft-
inum á Ódysseif. Delmas
spyrnti í hausinn á vini okkar
og reyndi að toga spjótið út.
Það tókst, og um leið rúmað-
ist meira i iðrum Ódysseifs, og
liann gleypti fiskinn i heilu
lagi, svo aðí ekkert sást af hon-
um nema blásporðurinn. Við
fórum aftur upp í Calypso og'
sögðum hungraðri áhöfninni,
að hann vinur okkar hefði
borðað matinn þeirra.
Nú urðum við að halda á-
fram. „Tökum Ódysseif með
okkur,“ stakk Delmas upp á.
Menn voru yfirleitt hrifnir af
hugmyndinni, en þvi miður
varð ég að malda í móinn. í
Frakklandi j'rði Ódysseifur
dæmdur í lifstíðarfangelsi i
fiskabúri eða honum yrði
sleppt i Miðjarðarhafið. Vafa-
laust þyldi hann ekki kalt vatn.
Og i þokkabót var liann svo
vingjarnlegur, að fyrsti skutul-
veiðimaðurinn, sem rækist á
hann, hefði skotið hann á
stundinni. Við köfuðum nú í
siðasta sinn og veifuðum til
vinar okkar í kveðjuskyni.
Seinna, eftir að Ódysseifur