Úrval - 01.01.1964, Side 106

112
ÚR VAL
kemst hún á því tímabili í hvað
mesta snertingu við hið unga
lif höfuðstaðarins tilvonandi, og
á efri árum sínum kunni hún
ótaldar sög'ur frá þeim tima
af ýmsu fólki, semi þá var ungt
eða i blóma lífsins og átti jafn-
vel eftir aS komast inn í íslands-
söguna. Nöfn eins og Gestur
Pálsson, Einar Benediktsson,
Matthías Jochumsson og Hannes
Hafstein voru henni ekki aS-
eins nöfn. Hún umgekkst þetta
fólk meira og minna og þekkti
vel. Og svo auSvitað hin nöfnin,
sem engu síður gerðu sitt til
að skapa umhverfiS: Gunna
grallari, Sæfinnur með sextán
skó, Eyjólfur ljóstollur ...
Það er um þessar mundir,
að Reykjavík er að eignast sinn
fræga „rúnt“ i miðbænum. TJnga
fólkið hringsólaði um ASal-
stræti, Skólabrú, Heilagsanda-
stræti og Löngustétt (Offisiel
nöfn á þeim síðastnefndu voru
reyndar Lækjargata og Austur-
stræti, rétt eins og nú). Og
þegar Reykvíkingur lieyrir
nefndan „rúntinn", þarf ekki að
gefa honum frekari lýsingu;
það skiptir engu rnáli, hvort
stolt unglingsins eru danskir
skór á árinu 188(i eða lúxusbíll
á árinu 1963 — það er sá sami
rúntur reykvískrar æsku. Og
eitthvert kvöldið er Hannes
Hafstein þar á gangi ásamt
lagsbróður sínum, eftir að sól
er sigin og sæll máninn stiginn
upp á himinhvolfið; það er föl
á jörðu. Þeir eru örlítið hreifir
— og á vegi þeirra verður Guð-
rún Jónsdóttir frá Hausastöðum.
Þeir taka hana tali — eða gera
tilraun til þess — en hún vík-
ur sér undan og inn í næsta
hús. Og er sú saga ekki öllu
lengri; nema hvað Hannes Haf-
stein yrkir „Gunnukvæði“, vin-
sælt ljóð, sem islenzkir stúd-
entar hafa áratugum saman
sungið í góðum fagnaði og marg-
ir kunna.
Á stígnum þar þeir stanza,
sem stjörnur aiigun glansa.
Hún vildi ekki anza ...
En var þá engin ást í lifi þess-
arar stúlku? Jú, vissulega. Sönn
ást og hrein, blandin allri þeirri
rómantík og framtiðarvon, sem
á öllum tímum, meðal allra kyn-
slóða, er óaðskiljanlegur þáttur
sliks. Hún trúlofast ungum
prestaskólastúdent, Þorsteini
Bergssyni, Jónssonar prófasts að
Vallanesi. En hér er bezt aS
gera langa sögu stutta. Á efri
árum vildi hún sem minnst um
þetta tala. Má yera, að hálfri
öld hafi tekizt að græða sárið
— ellegar önnur sár og nýrri
hafi gert hið fyrra sem smá-
vægilega skeinu. En af presta-